صابر ابر در واکنش به تعطیلی برنامه «نود» عادل فردوسی‌پور نوشت: «این تاریخ را فراموش نکنیم. دوشنبه، نوزدهم فروردین نود و هشت. دوستان و نزدیکانم خوب می‌دانند که اصلن اهل فوتبال نیستم و نبودم، فوتبال تیم ملی را به دلیل «ملی» بودنش دنبال کردم و دعایم برای بازی‌های آن‌ها همیشه به راه بوده.
اما این پست را به یک دلیل می‌گذارم و آن برنامه مهمی‌ست که «دوشنبه، نوزدهم فروردین» پخش می‌شود یا نه! یا با نامِ قبلی پخش می شود یا نه! یا ...هر چه! اما یک چیز برای همه ما ثبت خواهد شد، فراموشی!
ما مدام در حالِ از یاد بُردن هستیم! عادت کردیم، همه با هم!
بیست سال است یک نفر به نام «عادل فردوسی پور» که کلا دو بار با هم تلفنی حرف زدیم و یکبار هم سال‌ها قبل در سونای یک استخر خلوت او را دیدم و دوستانم هیجان زده شده بودند و من چون فوتبالی نبودم و برنامه را دنبال نمی‌کردم فقط خوشحال شدم که یک نفر وجود دارد که در گِردی جکوزی نشسته و همه دورش می‌گردند... (این را گفتم که حسودان بدانند عادل رفیق گرمابه و گلستانم نیست، که کاش بود)
برنامه‌ای ساخته که در شهر و روستا و ده و دوردست‌ترین جای این کشور مخاطب دارد و از دل و جان برایش می‌گذارند، بعد یک نفر پیدا می‌شود که دلش نمی‌خواهد!!! و بیست سال زحمت یک گروه و بیست سال علاقه یک ملت را لای یک امضاء محو می‌کند!
نمی‌خواهم و تمام! حرفم فراموشی مادامی‌ست که یقه همه‌مان را چسبیده! ده روز پیش همه داد و بیداد می‌کنیم که #نه_به_حذف_عادل و فردا شب قیمه می‌خوریم! به خدا نظر همه ما مهم است، تلویزیون را نبینیم تا وقتی رسانه ملی نیست!
سلیقه و نگاه‌مان را به بی‌سلیقگی و کج سلیقگی عادت ندهیم! اگر «آن‌ها» نمی‌دانند که وجود عادل و امثال او برای مردم، دقت کنید «مَردُم» مهم است، «ما» یعنی «مَردُم» که می‌دانیم. دوشنبه می‌شود سه شنبه و تاریخ‌ها تکرار نمی‌شوند... .»
اما این پست را به یک دلیل می‌گذارم و آن برنامه مهمی‌ست که «دوشنبه، نوزدهم فروردین» پخش می‌شود یا نه! یا با نامِ قبلی پخش می شود یا نه! یا ...هر چه! اما یک چیز برای همه ما ثبت خواهد شد، فراموشی!
ما مدام در حالِ از یاد بُردن هستیم! عادت کردیم، همه با هم!
بیست سال است یک نفر به نام «عادل فردوسی پور» که کلا دو بار با هم تلفنی حرف زدیم و یکبار هم سال‌ها قبل در سونای یک استخر خلوت او را دیدم و دوستانم هیجان زده شده بودند و من چون فوتبالی نبودم و برنامه را دنبال نمی‌کردم فقط خوشحال شدم که یک نفر وجود دارد که در گِردی جکوزی نشسته و همه دورش می‌گردند... (این را گفتم که حسودان بدانند عادل رفیق گرمابه و گلستانم نیست، که کاش بود)
برنامه‌ای ساخته که در شهر و روستا و ده و دوردست‌ترین جای این کشور مخاطب دارد و از دل و جان برایش می‌گذارند، بعد یک نفر پیدا می‌شود که دلش نمی‌خواهد!!! و بیست سال زحمت یک گروه و بیست سال علاقه یک ملت را لای یک امضاء محو می‌کند!
نمی‌خواهم و تمام! حرفم فراموشی مادامی‌ست که یقه همه‌مان را چسبیده! ده روز پیش همه داد و بیداد می‌کنیم که #نه_به_حذف_عادل و فردا شب قیمه می‌خوریم! به خدا نظر همه ما مهم است، تلویزیون را نبینیم تا وقتی رسانه ملی نیست!
سلیقه و نگاه‌مان را به بی‌سلیقگی و کج سلیقگی عادت ندهیم! اگر «آن‌ها» نمی‌دانند که وجود عادل و امثال او برای مردم، دقت کنید «مَردُم» مهم است، «ما» یعنی «مَردُم» که می‌دانیم. دوشنبه می‌شود سه شنبه و تاریخ‌ها تکرار نمی‌شوند... .»
Fa
En
ثبت نظر