مخالفت با اعطای نوبل به «ساموئل بکت»

به نقل از گاردین، بر اساس وصیت‌نامه «آلفرد نوبل» این جایزه باید به نویسنده‌ای تعلق بگیرد که برجسته‌ترین آثار را در جهتی ایده‌آل نوشته باشد؛ این برنده هر سال توسط اعضای آکادمی سوئد (فرهنگستان ادب سوئد) انتخاب می‌شود و سازوکار انتخاب برنده نهایی پس از ۵۰ سال فاش می‌شود. 

بر اساس اسنادی که اخیرا درباره انتخاب برنده نوبل سال ۱۹۶۸ (پس از ۵۰ سال) منتشر شده، «آندرس اوسترلینگ» رئیس وقت آکادمی سوئد با اعطای جایزه نوبل به «ساموئل بکت» مخالف بوده و درباره همسو بودن آثار «بکت» با روح جایزه نوبل تردید فراوانی داشته است. 

«اوسترلینگ» در توضیحی می‌نویسد: البته در تاثیر هنری نمایش‌نامه‌های «بکت» تردیدی نیست اما طنز انسان‌گریزانه و بدبینی مفرط در آثار او چشمگیر است. رئیس آکادمی سوئد در سال ۱۹۶۴ نیز با اعطای جایزه نوبل ادبیات به «بکت» مخالف بوده و این کار را پوچ و بیهوده توصیف کرده بود. 

با این وجود «ساموئل بکت» در میان دیگر اعضای کمیته اسکار سال ۱۹۶۸ چهره‌ای محبوب بود و آن‌ها شفقت انسانی الهام‌گرفته در آثار او را می‌ستودند. در آن سال «آندره مالرو» رمان‌نویس فرانسوی، «ویستن هیو آودن» شاعر انگلیسی و «یاسوناری کاواباتا» دیگر شانس‌های اصلی دریافت نوبل ادبیات بودند. 

«ازرا پاوند» منتقد و شاعر آمریکایی و «ای ام فارستر» داستان‌نویس انگلیسی نیز به سبب سن بالای‌شان از گردونه رقابت نوبل ادبیات ۱۹۶۸ حذف شدند و «ولادیمیر نوباکف» باز هم به سبب غیراخلاقی خوانده شدن رمان «لولیتا» از سوی داوران کنار گذاشته شد. همچنین «اوژن یونسکو» برای ایجاد بدعت و خلاقیتی جدید در نمایشنامه‌نویسی مورد تمجید قرار گرفت اما به سبب محتوای بحث‌برانگیز آثارش از گزینه‌های اصلی دریافت نوبل ادبیات ۱۹۶۸ حذف شده است. 

در این میان «آندرس اوسترلینگ» رئیس وقت آکادمی سوئد در تلاش برای انتخاب «آندره مالرو» بوده است، گرچه این نویسنده در آن زمان وزیر فرهنگ دولت «شارل دوگل» بود. «اوسترلینگ» اعطای جایزه به «کاواباتا» و «ویستن هیو آودن» را نیز توجیه‌پذیر می‌دانسته و در نهایت نیز جایزه به «یاسوناری کاواباتا»ی ژاپنی رسید و هیات داوران او را به سبب روایت استادانه ستود. 

گرچه دست «بکت» آن سال از جایزه نوبل ادبیات کوتاه ماند اما او سال بعد (۱۹۶۹) توانست این جایزه را کسب کند. «ویستن هیو آودن»، «آندره مالرو»، «چینوآ آچه‌به»، «ازرا پاوند» و «ای ام فارستر» هرگز نتوانستند در سال‌های بعد هم برنده نوبل شوند. 

«بکت» آثارش را به فرانسه و انگلیسی می‌نوشت و نخستین رمان او «مورفی» در سال ۱۹۳۸ ابتدا در انگلستان و سپس در فرانسه منتشر شد. مهم‌ترین اثر بکت که برایش شهرت جهانی آورد، نمایش‌نامه‌ «در انتظار گودو» است. برخی از آثار دیگرش «مالون می‌میرد»، «مالوسی»، «همه‌ افتادگان»، «آخرین نوار کراپ» و «آخر بازی» هستند. 

مخفی نگه داشتن اسرار چگونگی انتخاب برندگان نوبل به این معناست که باید تا سال ۲۰۶۶ منتظر بمانیم تا متوجه‌ شویم آکادمی سوئد چگونه و طی چه سازوکاری در نهایت نوبل ادبیات ۲۰۱۷ را به «باب دیلن» ترانه‌سرا و خواننده آمریکایی داد؛ انتخابی که با انتقادهایی نیز همراه شد. 

انتهای پیام