ضرورت بهره‌گیری از آثار سعدی در تکامل بعد روحانی انسان

 اکبر صیادکوه   اظهار کرد: بهره‌گیری از آثار نغز و انسان‌ساز بزرگانی همچون سعدی می‌تواند در تکامل بعد روحانی انسان موثر باشد و  جهان صنعت‌زده را اندکی ملایم‌تر و مناسب‌تر کرده و برای زیستی انسانی‌تر و بهتر مهیا کند. در جهانی که امروز در آن زندگی می‌کنیم صنعت و تکنولوژی و علم به سرعت باد در حال پیشرف و تاختن است .

او با بیان این‌که هر روز ابزارهای جدیدی به زندگی ما راه می‌یابد و امکانات تازه‌ای در اختیارمان قرار می‌گیرد، افزود: فاصله‌های مادی و فیزیکی هر روز کمتر می‌شود؛ در هر لحظه‌ که بخواهیم می‌توانیم صدا و تصویر خود را به قاره‌ای دیگر ارسال کنیم و یا در اندک زمانی اعماق اقیانوس‌ها یا اوج آسمان‌ها را درنوردیم و به آسانی قلب کوه‌ها را می‌شکافیم و راه در آن‌ها ایجاد می‌کنیم..

این سعدی‌پژوه سپس بیان کرد: با وجود این همه دگرگونی که در سایه پیشرفت دانش و تکنولوژی به دست آمده آیا احساس رضایت و خوشایندی نوع انسانی هم افزایش یافته یا انسان در غربت‌کده خویش همچنان تنهاتر می‌شود؟ و از دیدگاه اخلاقی و انسانی همگام با آن همه پیشرفت، کمالی به دست نیاورده است؟

صیادکوه خاطرنشان کرد: با نگاهی به اطراف خود و حوادثی که در جهان امروز روی می‌دهد پی می‌بریم در مجموع بعد فیزیکی و مادی زندگی بسی پیشرفت کرده اما بعد معنوی و روحانی زندگی که آسودگی خاطر و رضایت از زندگی را در پی دارد، همگام با آن همه پیشرفت و ترقی به کمال نرسیده است.  چقدر انسان موفق شده خوی درنده خویش را کنار بگذارد و به حقیقت آدمی باشد آنگونه که شیخ اجل فرمود: به حقیقت آدمی باش وگرنه مرغ باشد/که همی سخن بگوید به زبان آدمیت و یا  اگر این درنهد خویی ز طبیعتت بمیرد/همه عمر زنده باشی به روان آدمیت/رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند/بنگر که تا چه حد ایت مکان آدمیت .

عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز و سعدی پژوه سپس اظهار کرد: آسودگی خاطر انسان تنها در پیشرفت بعدهای مادی و صنعتی به دست نمی‌آید و به غذاهای روحانی و روانی بسیاری نیز نیازمند است که چنین غذاهایی بی‌تردید در سفره خوان کسانی یافت می‌شود که خود به این آرامش و آسودگی خطر دست یافته‌اند .

صیادکوه ادامه داد: کسانی که همچون شیخ اجل  به جایی رسیده‌اند که می‌گویند: به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست/عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست یا کسی که هیچ گاه حسرت نمی‌خورد و هیچ وقت حسد نمی ورزد، مگر آنگاه که: هرگز حس نبرده و حسرت نخورده‌ام/جز بر دو روی یار موافق که در هم است/آنان که در بهار به صحرا نمی‌روند/بوی خوش ربیع برایشان محرم است.

انتهای پیام