درد دل های پوری بنایی

امیدوارم روزی برسد که دوباره به سینما برگردم. آرزوی بزرگ و عشق من سینماست . دوست دارم که دوباره در سینما کار کنم. هنوز هم که فیلم‌های خودم را تماشا می‌کنم، به ایرادات کار در بازیگری و دیالوگ و.. توجه می‌کنم. به امید آن روزی که دوباره به سینما برگردم لحظه‌شماری می‌کنم.

این درد دل پوری بنایی بازیگر پیشکسوت است که سال ها بدون حکم دادگاه از هنرنمایی روی صحنه تئاتر و مقابل دوربین محروم است. هیچ کس نیز تا کنون توضیح نداده چرا باید پوری بنایی و گروهی دیگر، از بازی کردن و هنرنمایی محروم باشند.

چهل سال از انقلاب اسلامی گذشته است و همه چیز به ثباتی که باید برسد، رسیده است، چرا این موضوع بسیار ساده لاینحل و بدون توضیح و توجیه باقی مانده است؟! در هر انقلابی که در جهان اتفاق می افتد، قرار نیست بخشی از جامعه که اهل سیاست هم نبوده اند از حقوق شرعی و عرفی خود محروم باشند.

امثال پوری بنایی، با هر دیدگاه و اعتقادی که باشند، هرگز گردنکشی نکرده و کاری خلاف قانون انجام نداده اند، با این اوصاف چرا باید دچار محرومیتی چهل ساله باشند؟ بسیاری از کسانی که حتی به گونه ای عناد هم داشتند، پس از انقلاب مورد عفو قرار گرفته و به زندگی عادی خویش بازگشتند.

پیش از انقلاب وضعیت سینمای ایران به گونه ای دیگر بود، بازیگران و دیگر دست اندرکاران سینما مجبور بودند با آن شرایط کنار بیایند، حتی اگر مخالف آن بودند.

پس از انقلاب اسلامی، بسیاری از معیارها تغییر کرد که در هر انقلابی این طبیعی است. وقتی معیارها تغییر کرده و سینما نگاه دیگری را تجربه می کند، مطمئنا بازیگران و دیگر عوامل سینما نیز تابع شرایط جدید می شوند، همان گونه که بسیاری پس از انقلاب هم به کار خود ادامه داده و موفق تر از قبل هم شدند.

پوری بنایی، محمدعلی فردین، ناصر ملک مطیعی و بسیاری دیگر که درگذشتند یا در قید حیات هستند، قرار بود در سینمای پس از انقلاب و با رویکردی جدید مقابل دوربین بروند. مگر می توانستند به گونه دیگری عمل کنند؟ باید از ظرفیت و محبوبیت آنان استفاده می شد و مردم را بیش از پیش به دیدن فیلم راغب می کردند.

این بازیگران اگر خدای نکرده جنایت هم می کردند، پس از چهل سال مطمئنا شامل عفو می شدند! این همه سال محرومیت، آن هم برای هیچ، واقعا غیر منصفانه است.

وزیر ارشاد و دیگر مسوولان هنر و سینما، به خاطر فرا رسیدن چهلمین سال انقلاب اسلامی، تمام تلاش خود را به کار ببرند و با دادن مجوز کار به پوری بنایی و امثال او، هدیه ای به عالم هنر، هنرمندان و مردم بدهند. دهه فجر بهترین بهانه است برای این اقدام قابل تقدیر.

چه خوب است وزیر ارشاد در مراسم افتتاحیه جشنواره فیلم فجر اعلام کند: محرومیت  این هنرمندان تمام شده و می توانند به عرصه هنر و سینما بازگردند.

پوری بنایی و هنرمندانی مانند او که در وطن ماندند، سختی ها را کشیدند و دم برنیاوردند، آرزو دارند پیش از مرگ دوباره روی صحنه یا مقابل دوربین بروند، این حق آنان است، مگذارید پوری بنایی نیز مانند دیگران آرزو به دل بماند.