احتمال یکی شدن «ارسباران» با پرونده جهانی «هیرکانی»

، محمدحسن طالبیان در نشست خبری ثبت جهانی جنگل‌های هیرکانی که دوشنبه ۲۳ تیر در سازمان میراث فرهنگی برگزار شد، با بیان این‌که یونسکو از سه سال گذشته، محدودیت‌هایی را برای ثبت جهانی در نظر گرفته و هر کشور می‌تواند فقط یک سهمیه «طبیعی»، یا «فرهنگی» یا «منظر فرهنگی» در سال داشته باشد، توضیح داد: در آینده این امکان وجود دارد که اگر کشور آذربایجان قصد اضافه کردن بخش جنگل‌های هیرکانی خود به پرونده ایران را داشته باشد، برای یکپارچه کردن این پرونده و جنگل‌ها، پرونده‌ی ارسباران را نیز به پرونده هیرکانی اضافه کنیم، در واقع این امکان برای یکپارچه‌کردن جنگل‌ها یکپارچه‌تر پیشنهاد می‌شود.

او تاکید کرد: این بحث در حد پیشنهاد و برای بررسی است، ایران یا می‌تواند از این پیشنهاد استفاده کند و سهمیه‌ای را برای یک سال نسوزاند یا با گرفتن یک سهمیه می‌توانیم آن را به صورت جداگانه ارائه کنیم.

بررسی پرونده‌ی «جنگل‌های ارسباران» به عنوان دومین پرونده‌ی میراث طبیعی «ارسباران» که یک بار در سال ۲۰۱۷ به عنوان میراث طبیعی به یونسکو فرستاده شده بود، به اجلاس چهل و دومین یونسکو در منامه بحرین موکول شده بود که در این اجلاس نیز این پرونده در مرحله‌ی فنی از سوی «IUCN» - اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت - رد شد.

منطقه حفاظت شده ارسباران که در ۲۹ مرداد ۱۳۹۳ به شماره ۲۰۴ در فهرست میراث طبیعی کشور ثبت شده، نگین تنوع زیستی ایران است و یکی از برجسته ترین نقاط تنوع زیستی کشور محسوب می شود. این منطقه با وجود داشتن کمتر از پنج صدم مساحت کشور بیش از ۱۳ درصد پوشش گیاهی ایران را در خود جای داده است و ۲۹ درصد از پستانداران، ۴۴ درصد پرندگان ایران، ۳۲ درصد از دوزیستان، ۹ درصد آبزیان و ۲۰ درصد خزندگان کشور در آن زندگی می کنند.

منطقه ارسباران در مقیاس جهانی نیز به تنهایی معادل ۳۴ درصد پوشش گیاهی کشور ارمنستان، ۲۵ درصد از پوشش گیاهی کشور آذربایجان، ۲۵ درصد پوشش گیاهی فرانسه، ۲۵ درصد پوشش گیاهی گرجستان، و ۱۷ درصد پوشش گیاهی کشور ایتالیا است. این منطقه در سال ۱۹۷۷ با پیگیری سازمان محیط زیست به عنوان «ذخیره گاه زیست کره» در برنامه انسان و کره مسکون یونسکو (MAP) ثبت شد.

معاون میراث فرهنگی پیش از این در مورد این محوطه طبیعی اعلام کرده بود؛ «ثبت جهانی پرونده منطقه حفاظت‌شده ارسباران نه‌تنها از منظر حفاظتی بسیار اهمیت دارد که این فرصت را فراهم می‌کند تا جمع زیادی از گردشگران داخلی و خارجی از این منطقه بازدید کنند و این اتفاق به شکوفایی اقتصادی جوامع بومی و محلی و زمینه‌ای برای ایجاد توسعه پایدار در منطقه منجر شود.»

انتهای پیام