زندگی هفت‌روزه‌ هنری در خانه‌ای خالی از سکنه

بهادر ادب، تکین آغداشلو، امیر علی ایزدی، سوده باقری تیرتاش، مهرنوش باقری دوست، امیر حسین ترک زاده، رعنا دهقان، سهیل راد، کسرا رفیعی، هدا زرباف، سی و ۸ (سیاوش منصوری)، رهام شامخ، اشکان صادقی و آرمیتا قصابی، ۱۴ هنرمند جوانی هستند که هر کدام بخشی از ساختمان شماره هفت خیابان عبده را قبل از آنکه مرمت و تبدیل به یک گالری شود، با یک اثر هنری از خودشان پر کرده‌اند تا با زبان هنر با مهمانان این خانه هم‌نشینی کنند.    

اشکان صادقی، چوب، ترکیب مواد و نقاشی روی بوم را در کنار هم گذاشته تا «بنفش» را خلق کند. در واقع اثر او در سه مرحله و با دو تابلو (نقاشی روی بوم) و یک اثر حجمی شکل گرفته و تکمیل شده است.

این هنرمند که طراح و معمار مقیم لندن است، به ایسنا، می‌گوید: «ساختمان باوان را به مثابه یک موجود زنده در نظر گرفتم که در حال بازسازی، مایعی از درون این ساختمان فوران کرده است. به همین دلیل ۱۰۰ لیتر آب را با سرعت ۱۰۰ کیلومتر در ساعت شبیه سازی کامپیوتری کردم. در واقع نقطه ها و خط هایی که روی بوم نقاشی شده اند، رابطه‌ی بین نقطه، خط و حجم را نشان می‌دهد.

او که این اثر را برای فضای نمایشگاهی «بازنگری در خانه خیابان عبده» تهران اجرا کرده است، از زمان شکل گیری ایده تا خلق آن دو ماه زمان گذاشته است.

بازگشت به آینده حتی در دستشویی

آرمیتا قصابی، هنرمند دیگر این مجموعه که حدود ۲۰ سال در کانادا زندگی کرده است، با آینه، سیستم صدا، رنگ اکرلیک، ام دی اف و قطعات الکترونیکی در توالت این خانه، «بازگشت به آینده» را اجرا کرده است.

او معتقد است: «در دنیای ما مسائل زیادی وجود دارد که حتی هنوز کنجکاوی درباره آنها را آغاز نکردیم. من فکر می‌کنم کنجکاوی گم شده است و باید بعضی مسائل را از دور ببینیم تا متوجه آنها شویم. برای مثال از کره‌ی ماه می‌توان کره‌ی زمین را دید. من هم از کانادا و از دور، ایران را دیدم. معمولا مردم ایران برای تحصیلات، به دلیل سیاست یا امنیتی مهاجرت می‌کنند اما صدای دُهل از دور خوش است.»

این هنرمند که فارغ التحصیل رشته معماری و طراحی در دانشگاه رایرسون است، ادامه می‌دهد: «همه‌ی کشورها، دولت و سیستم‌هایی دارند که ممکن است خوبی‌ها و بدی‌هایی داشته باشد، اگر در کشور خودت نتوانی چیزی را درست کنی در هیچ کجای دنیا هم نمی‌توانی. من هم آمده‌ام ایران که بمانم. خوب است که آدم‌ها، کشورهای دیگر را هم ببینند، نگاه کنند و متوجه ارزش‌ها شوند.»

قصابی بیان می‌کند: «ایران، ویژگی‌هایی دارد که خیلی از ما آن را نمی‌بینیم. کانادایی‌ها یک ضرب المثلی دارند که می‌گوید «همسایه بغلی چمنش سبزتر است» یعنی ما فقط به چیزهایی که نداریم توجه می‌کنیم و به داشته‌های خودمان بی‌توجه هستیم. اگر داشته‌هایمان را لیست کنیم  متوجه می‌شویم که چیزهای کمی نداریم. »

«بختک» بازیافتی   

امیرحسین ترک‌زاده نیز با استفاده از پلی اتیلن، شیشه و ال ای دی «بختک» را خلق کرده. او حدود سه هفته دیوار این خانه را سوراخ کرده است و رشته‌هایی از پلی اتیلن را مثل نخ و سوزن بهم بافته و در نهایت آن را رنگ کرده است. این اثر با حدود دو هزار متر از این رشته‌ها شکل گرفته که در نهایت بازیافت می‌شوند.

این هنرمند می‌گوید:« تنها جایی که می‌شد، برای شکل گیری این اثر تخریب صورت بگیرد، فضای این نمایشگاه بود. در واقع اختیار عمل و اجرایی شدن ایده یکی از ویژگی‌های فضای این نمایشگاه محسوب می‌شد که معمولا این امکان در گالری‌ها وجود ندارد. »

رُهام شامخ نیز «تخت خواب ۱۸ سالگی» را پهن کرده است تا مرور لحظه‌هایی از روز و شب، خواب و بیداری باشد که به سرعت می‌گذرد.

آشتی نسل قدیم و جوان در «روزهای بهاری»

سیاوش منصوری هنرمند دیگر این مجموعه که متولد  دهه ی ۷۰ است، «روزهای بهاری» را برای آشتی نسل قدیم هنری ایران با نسل جوان با تمام تضادهایی که ممکن است وجود داشته باشد، ساخته است.

هدا زرباف نیز «وسعت میانی» را در پلکان این خانه با ویدئو و ترکیب مواد اجرایی کرده است. پلکانی که فضای ترانزیتی هستند تا خاطره ها را از زمانی به زمان دیگر و از فضایی به فضای دیگر منتقل می کنند.  

نقاشی‌های کسرا رفیعی هنرمند دیگر این مجموعه نیز بعد از نشستن روی دیوارهای شهر تهران، اصفهان، لندن، پاریس و نیویورک، حالا روی دیوارهای خانه ی شماره هفت عبده نشسته است تا بعد از هفت روز زندگی، جای دیگری متولد شود.

«ایزوله» نیز برای بیان حرکت برگشتی سیارات، ازدیاد جمعیت، از برده داری مدرن به فردگرایی، ارتباطات دیجیتال بر ضد تعاملات فیزیکال، ار جحیت حقوق حیوانات بر حقوق بشر، تخریب میراث و ساخت و ساز، سرکوب احساسات، سو استفاده از بحران منابع طبیعی و در نهایت خود محوری راه حل ورود به عصری جدید و همه ی حرف سهیل راد، خالق آن است.

سوپر مارکتی کوچک در مستراح

رعنا دهقان نیز با کاغذهای بسته بندی سوپر مارکت‌ها و ال ای دی کاشی‌های توالت این خانه را ساخته است. او با تاثیر از کاغذهای بسته بندی، سوپر مارکت کوچکی در یکی از مکان‌های زندگی یعنی مستراح ساخته و اسم آن را «هر روز با تو ای مهتاب» گذاشته است.

مهرنوش باقری دوست، زیرزمین خانه را برای شکل گیری «پیله»  انتخاب کرده است. از نظر او نهاد وجود پیله ابهام آلود است. از طرفی شبیه رحم و نمادی از زایش است و از طرفی دیگر به قبر و شاید کفن شبیه است و به مفهوم مرگ نزدیک است.

بخش دیگر از زیرزمین خانه شماره هفت در خیابان عبده در اختیار سوده باقری تیرتاش قرار گرفته تا با چیدمان، دوخت و دوز پارچه، طراحی روی بوم و مقوا و ترکیب مواد، گربه‌ای در خانه‌ی خالی را نشان دهد.

این خانه خالی از صلح نیست

این خانه خالی از صلح نیست. بلکه امیر علی ایزدی صلح و پیامش را با جوهر روی کاغذ آورده است تا بگوید برای بقای نسل بشر باید با طبیعت که خود ذره ای کوچک از چرخه عظیم آن هستیم، صلح کنیم.

استخر این خانه نیز با آینه ها پر شده تا جرات به خود نگریستن هر چند سطحی را به هر فردی که از آن می گذرد بدهد. بهادر ادب «عمق/سطح» را برای  به وجود آمدن افکار جدید کسی که در آینه نگاه می کند، خلق کرده است.

تولد دوباره یک بنا

تکین آغداشلو نیز با استفاده از ویدئو، گچ، رنگ، فلز، نمایشگر و ال ای دی، «هر آنچه استوار است به هوا می رود» را خلق کرده است تا یک موقعیت نامعلوم و غیر قابل پیش بینی در عصر پسامدرنیزم را نشان دهد.

او که کیوریتور این نمایشگاه است، درباره پیشینه برگزاری چنین نمایشگاهی یعنی خانه ای خالی از سکنه که آثاری از هنرمندان، جزئی از آن شوند و در معرض دید عموم قرار بگیرد، توضیح می دهد:« پیش از این، چنین اتفاقی در دهه ۷۰ در تهران افتاده است و هنرمندانی از جمله مصطفی دشتی، فرید جهانگیر و ساسان نصیری آثارشان را در یک خانه کلنگی که در حال تخریب بوده، به نمایش گذاشتند با این تفاوت که اگر آن نمایشگاه پایان یک بنا بود اما نمایشگاه «بازنگری در خانه خیابان عبده» تولد دوباره یک بنا است.»

این هنرمند ادامه می دهد: «ایده چنین نمایشگاهی از جایی شروع شد که قبل از مرمت بنا بتوانیم از فضاهایی که هنوز به شکل خانه است، استفاده کنیم. »

آغداشلو معتقد است: « حتما لازم نیست که هنرمندان با یک دیوار کار کنند. دست هنرمند می‌تواند باز باشد تا هر جایی را به عنوان مِدیوم خود ببیند و با آن کار کند و بتوانند حرفشان را بزند. این نمایشگاه تجربه‌ای برای خود من بود تا ببینم چطور می‌توان در یک فضای خاص کار کرد. به عبارتی خلاقیت هنرمندان را بیشتر می‌کند تا کارشان را بخشی از فضای که در آن کار می‌کنند، ببینند. »

او درباره هنرمندان جوانی که برای این نمایشگاه انتخاب شده‌اند، نیز توضیح می‌دهد:« بیشتر هنرمندان حاضر در این مجموعه به جز دو نفر هم نسل من یعنی دهه‌ی ۶۰ هستند. بازگشت من به ایران منجر به شناخت قابل توجهی از آدم های جدید شد و در یک بازده زمانی کم توانستم این هنرمندان را جمع کنم. »    

، نمایشگاه مکان ـ ویژه چیدمان در خانه‌ای خالی از سکنه برگزار می‌شود و پس از پایان نمایشگاه، این محل وارد پروسه‌ بازسازی برای تاسیس یک نگارخانه می‌شود. ‌به دلیل مکان ـ ویژه بودن آثار این نمایشگاه، بیشتر آنها تنها در طول برقراری این نمایشگاه قابل دیدن هستند و بعد از پایان آن به دلیل مرمت اساسی بنا، تخریب خواهند شد.

نمایشگاه «بازنگری در خانه خیابان عبده» روز گذشته (جمعه ۷ دی ماه) افتتاح شد و تا ۱۴دی ماه دایر است. پیش از این ساعت بازدید از نمایشگاه ۱۱ تا ۲۱ اعلام شده بود که در تصمیم جدید به ساعت ۱۶ تا ۲۱ تغییر کرد.

آدرس نمایشگاه به نشانی‌ ‌خیابان مطهری، خیابان لارستان، خیابان عبده، شماره ۷ است.

کبریا حسین‌زاده ـ ایسنا

انتهای پیام