رؤیاهایی که در طبیعت به امانت گذاشته می‌شود

، اولین روز از جشنواره مجسمه‌های نمکی در شهر بیرجند، امروز (پنجشنبه - ۲۹ فروردین) فارغ از نگاه‌های رقابتی و مسابقه‌ای، در آرامش و البته با برخی گلایه‌ها در جوار تالاب کجی، نمکزار نهبندان برگزار شد.

همزمان با طلوع آفتاب، مجسمه‌سازان با پای پیاده به سمت تالاب کجی می‌روند. صدای خنده‌هایشان سکوت طبیعت را می‌شکند. هنرمندانی که آمده‌اند تا رؤیاها و احساساتشان را با خلق آثار گلی در زمین برای همیشه به یادگار بگذارند. انگار خلق آثاری که قرار است برای همیشه در زمین و در کنار این تالاب به یادگار بماند، اصلی‌ترین دلیل حضور هنرمندان مجسمه‌ساز در این رویداد هنری است و به نظر می‌رسد نبود امکانات کافی و دور از دسترس بودن این منطقه نیز از شوقشان کم نکرده است.

در این میان، مریم کوهستانی، مجسمه‌ساز باسابقه‌ای که به صورت افتخاری در این رویداد هنری شرکت کرده است، درباره اثری که می‌خواهد خلق کند توضیح می‌دهد: همانند کارهای قبلی‌ام می‌خواهم زنی را خلق کنم که روی تخت خوابیده است و انگار می‌خواهد رها شود.

او ادامه می‌دهد: از آنجا که فوبیای فضای بسته دارم و یک بار در قطار به شدت احساس خفگی کردم، کابوسی به سراغم آمد که حالا می‌خواهم آن را اینجا و در طبیعت خلق کنم تا شاید بتوانم به نوعی این کابوس را از بین ببرم.

این مجسمه‌ساز، انگیزه خود را از شرکت در جشنواره مجسمه‌های نمکی این‌گونه توصیف می‌کند که «به طور کلی در کارهای گروهی شرکت نمی‌کنم ولی این فضای طبیعی و اینکه بتوانم همانند یک بچه خودم را رها کنم برایم بسیار جذاب است.»

او البته می‌گوید اینکه این جشنواره توانسته فرصت حضور و کار کردن در طبیعت را برای هنرمندان فراهم کند اتفاق خوبی است اما زمان محدود و ساختار نامناسب باعث شده که این جشنواره بیشتر همانند یک بازی باشد. به عنوان مثال اگر این رویداد با حضور تعداد محدودی هنرمندان حرفه‌ای داخلی و خارجی برگزار می‌شد، می‌توانست رویداد هنری بسیار خوبی باشد که چشم جهانیان را نیز به خود جلب کند.

این هنرمند یادآور می‌شود به نظرم این رویداد بیشتر همانند یک بازی است. ما اگر بخواهیم کار ریشه‌ای انجام دهیم، هم پتانسیل لازم در این شهر وجود دارد و هم هزینه کافی صرف شده است اما جشنواره‌ای که هم‌اکنون شاهد آن هستیم به اندازه کافی حرفه‌ای نیست. تصور کنید که اگر الان هنرمندان حرفه‌ای در این جشنواره شرکت کرده بودند، ما می‌توانستیم از آن‌ها بیاموزیم آن وقت این منطقه نیز تبدیل به یک جاذبه توریستی می‌شد و می‌توانست مسیر پیشرفت را برای مردم این منطقه فراهم کند.

اما مجید ضیایی، از دیگر هنرمندان حاضر در جشنواره مجسمه‌های نمکی که تلاش می‌کند طرح یک قبر و پیکره خودش را در زمین به جا بگذارد، در توضیح اثر خود می‌گوید این ایده از تفکر خیام گرفته شده که می‌گوید ما از خاک هستیم و به خاک نیز برمی‌گردیم.

او حضور در این منطقه طبیعی را یکی از مهم‌ترین دلایل حضورش در این جشنواره عنوان می‌کند و می‌گوید به نظرم نظم و ساختار این دوره از جشنواره خوب است و این رویداد کاملاً حرفه‌ای است. فقط یک مورد جای تعجب بود که فضای کار هنرمندان از پیش مشخص شده بود و امکان انتخاب وجود نداشت. این در حالی است که در کارهای محیطی اغلب انتخاب محل توسط خود هنرمندان صورت می‌گیرد.

فرزین هدایتی، هنرمند مجسمه‌ساز باسابقه نیز که تصمیم دارد یک کلاه بزرگ را در طبیعت به یادگار بگذارد درباره تجربه حضور در این رویداد هنری اظهار می‌کند: انگیزه من از حضور در این جشنواره فقط تفریح است چرا که هنر برای هنرمند تفریح است.

او در پاسخ به این پرسش که برگزاری چنین جشنواره می‌تواند چه دستاوردهایی را برای هنرمندان عرصه تجسمی داشته باشد؟ می‌گوید: فکر نمی‌کنم لازم باشد برگزاری چنین جشنواره‌ای برای هنرمندان مجسمه‌ساز دستاوردی داشته باشد. هنرمند کارش را انجام می‌دهد و اگر کسی اثر او را پسندید می‌تواند لذت ببرد و قرار نیست که ما هنرمندان از این جریان فرهنگی چیزی به دست آوریم. البته حرفه‌ای‌تر بودن فضا کمک می‌کند که افراد آماتور با تکنیک‌های بیشتر و جدی‌تری آشنا شوند. این جشنواره نیز توانسته است این امکان را برای هنرمندان فراهم کند.

همچنین امین مهرآفرین، هنرمند مجسمه‌ساز گردهمایی هنرمندان این عرصه را از اصلی‌ترین دلایل حضورش در جشنواره مجسمه‌های نمکی عنوان می‌کند و درباره فضای این جشنواره می‌گوید افرادی که در بحث رقابتی شرکت کرده‌اند اغلب حرفه‌ای هستند و تجربه حضور در چند سمپوزیوم را دارند. اینکه هنرمندان بومی نیز در این جشنواره حضور یافته‌اند می‌تواند به نوعی جنبه تعاملی داشته باشد. همان طور که هنرمندان بومی می‌توانند تکنیک‌های آکادمیک را از مجسمه‌سازان حرفه‌ای یاد بگیرند، هنرمندان بخش رقابتی نیز در مقابل می‌توانند از حس و حال هنرمندان بومی بهره بگیرند.

مهرآفرین خاطرنشان کرد: جشنواره مجسمه‌های نمکی باید در دوره‌های بعدی بین‌المللی شود تا بتواند نگاه‌ها و دوربین‌های داخلی و خارجی را به سمت خود بچرخاند و باعث شود به صنعت توریسم این شهر کمک شود.

همچنین، پویایی، هنرمند مجسمه‌ساز که طرحی از چهره مادرش را برای این جشنواره در نظر گرفته است، معتقد است: وقتی که این حد از احساس انرژی به همراه آموزه‌های مختلف در کنار هم قرار می‌گیرند، می‌تواند تجربه بی‌نظیری باشد.

او درباره انتقاداتی که به سطح حرفه‌ای این جشنواره وارد می‌شود نیز بیان می‌کند: هنرمندی که بداند و بخواهد پیشرفت می‌کند. پیشرفت این نیست که همه چیز در اختیارمان باشد تا به جلو برویم. من فکر می‌کنم هنرمند اگر در زندان هم باشد باز کار خودش را انجام می‌دهد و هیچ کس نمی‌تواند جلوی کارش را بگیرد.

سوی دیگر جشنواره مجسمه‌های نمکی، به هنرمندان بومی اختصاص دارد؛ جوانان و نوجوانان خودآموخته‌ای که در کنار هنرمندان حرفه‌ای آثاری را خلق می‌کنند و نه‌تنها به بخش رقابتی جشنواره راهی ندارند بلکه از برخی امکانات همچون لباس کار و چکمه نیز محروم هستند؛ موضوعی که گلایه‌های برخی از هنرمندان بومی را به دنبال داشته است.

انتهای پیام