سیوهشتمین جشنواره فیلم فجر برای تولید تندیس جشنواره در داخل کشور فراخوان داده در حالی که پیشتر اعلام شده بود تکنیک ساخت این «سیمرغ» به دلیل پیچیدگیهایش در ایران وجود ندارد.
، روابط عمومی جشنواره فیلم فجر فراخوانی را منتشر کرده که در آن آمده است: «به منظور حمایت از تولید داخلی، از فعالان مرتبط در این حوزه دعوت میشود اعلام آمادگی خود را جهت تولید تندیس جشنواره فیلم فجر (سیمرغ بلورین) با جنس کریستال یکپارچه با مشخصات داخل عکسها حداکثر تا تاریخ 10 مهرماه به آدرس ایمیل admin@fajrfilmfestival.com
ارسال نمایند.»
اگرچه در این فراخوان به حمایت از تولید داخلی تاکید شده اما سال گذشته هم برخی رسانهها نسبت به اینکه چرا سیمرغ جشنواره از خارج وارد میشود، نقدهای را منتشر کردند اما پاسخ این انتقادها از سوی دبیر جشنواره (ابراهیم داروغهزاده) کاملا روشن بود چون امکان ساختش در ایران وجود ندارد.
این نکته را حتی محمدعلی قنبری، مسئول اتحادیه شیشه و آینه تهران هم تاکید کرده و با تایید اینکه امکان ساخت این سیمرغها در ایران نیست، گفته بود: برای ساخت تندیسهای سیمرغ بلورین دستگاههای مخصوصی لازم است که باید به کشور وارد کرد، اما نکته این است که برای تولیدکننده مقرون به صرفه نیست که برای ساخت ۱۰۰ یا حتی ۲۰۰ نمونه از آن در طول یک سال این دستگاهها را وارد کند.
او با بیان اینکه «کاری که در بخش شیشه در داخل کشور انجام میدهیم مربوط به شیشههای ضدگلوله یا شیشههای ۱۹ میلیمتری و تراش دادن است، اما ساخت سیمرغهای جشنواره فجر یک کار خاص است و با دستگاههایی که در صنف ما وجود دارد امکان ساخت آنها وجود ندارد» گفته بود: از بُعد احساسی و غرور ملی میتوانیم بگوییم بهتر است این سیمرغها در داخل کشور ساخته و تولید شوند و این نگاه خوبی است، اما در بسیاری از مراکز حساس کشور قطعات و وسایلی داریم که از خارج از کشور میآید چون یا مقرون به صرفه نیست یا توان ساخت داخلی آن وجود ندارد.
حالا عجیب است که با تمام تاکیداتی که خود مسئولان جشنواره برای دفاع از این کار در دوره قبل داشتند به یکباره تغییر نظر داده و اقدام به انتشار فراخوان کردهاند؛ فراخوانی که معلوم نیست شکل و شمایل سیمرغ را حفظ میکند یا از آن مثل چند سال قبل خروسی تازه برای جشنواره سربرمیآرود و باید منتظر تغییر چهره تندیس باشیم؟ البته یک سوی دیگر قضیه هم این است که شاید نتیجه فراخوان در نهایت بهترین پاسخ برای منتقدان به وارد کردن تندیسهای سیمرغ جشنواره باشد.
جشنواره فیلم فجر از دومین برگزاری دارای نشان سیمرغ شد که طراحی آن توسط ابراهیم حقیقی انجام گرفت.
او سال گذشته در گفتوگویی با ایسنا بیان کرده بود: «سیمرغ نمادی است که مثلاً بر عکس طاووس جسمیت و حضور ندارد بلکه یک مفهوم است و در ادبیات و عرفان و اسطوره ما بسیار ریشه دارد. سیمرغ حتی در کوه قافی است که آن هم یک مفهوم سمبلیک است و نگاهبان زال پدر رستم است. در حقیقت تمام مفاهیم عرفانی سیمرغ مانند آنچه در منطق الطیر عطار آمده با سینما همخوانی داشت چون سینما یک چیز دیگری افزون بر بقیه هنرها دارد و آن این است که تصویر از نور حاصل میشود و سینما اگر تابش نور نباشد مادیت ندارد. بنابراین نزدیکترین مفهوم برای سینما، سینماگر ایرانی و جشنواره فیلم فجر سیمرغ بود.»
به گفته طراح تندیس سیمرغ جشنواره فیلم فجر «پوستر جشنواره فیلم فجر با طرحی از یک سیمرغِ در حال پرواز از سال ۶۴ اجرایی میشود و بعد از اتودهای اولیه، حالت پرواز سیمرغ را بیشتر شد. این سیمرغ میبایست در حال پرواز و اوج گرفتن باشد. در نگارگریها مواردی زیادی هست که سیمرغ در حال فرود آمدن است اما سیمرغ جشنواره ما که نشان سینما است، باید پرواز میکرد. پس نشان با رنگ آبی فیروزهای به عنوان رنگ ایرانی و نشانی از فیروزه و گنبدها و کاشیکاری ایرانی و نماد آب و روشنایی طراحی و در تمام لوازم و سربرگهای جشنواره استفاده شد. همان زمان تصمیم گرفته شد که برای جشنواره پنجم تندیس سیمرغ ساخته شود مثل بسیاری از جشنوارههای مطرح سینمایی که تندیسی برگرفته از نشان داشتند.»
حقیقی گفته بود: «دلم میخواست درون پایه تندیس، یک هرم خالی شود که داخلش آینه قرار گیرد تا تصویر سیمرغ داخل آن چندین بار تکرار شود چون من مفهوم سیمرغ عطار را به این شکل میتوانم در تندیس پیاده کنم و این درخواست را از مسئولان جشنواره دارم که تندیس کامل شود. در واقع تکمیل تندیس به آیینهای شدن پایین آن، خیلی وابستگی دارد.»
این هنرمند که تاکید میکند، اگر پس از گذشت این سالها دوباره بخواهد نشانی برای جشنواره فیلم فجر طراحی کند، نشان سیمرغ را با پیچیدگیهای کمتر طراحی میکند، یادآور میشود در سالهای اولیه، تندیس در ایران ساخته میشد اما الان به دلیل نبود تکنیکش اصلاً ساخت یکپارچه آن در ایران امکانپذیر نیست.
او به این نکته هم اشاره میکند که برای پیدا کردن جایی که بتواند تندیس سیمرغ را با تمام ظرایفش درست بسازد، به شهرهای پراگ و ونیز هم سفر کرده بود و در جنوب ونیز شیشهگرانی را میبیند که نوادگان شیشهگران ایرانی در زمان صفویه بودند، در حالی که آنها اسم و رسمی در دنیا دارند اما نشانی از بازماندگان این هنر صفوی در ایران نیست.
انتهای پیام
برچسب ها
ثبت نظر