روایت علی نصیریان از خاطرات مشترک باجمشیدمشایخی/ جایش خالی می‌ماند

علی نصیریان بازیگر پیشکسوت تئاتر، سینما و تلویزیون در گفتگو با مهر، درباره سال‌ها همکاری و دوستی با زنده‌یاد جمشید مشایخی عنوان کرد: من مشایخی را از ۶۰ سال پیش در اداره هنرهای دراماتیک شناختم، او یکی از هنرمندان برجسته و استعدادهای بسیار درخشان کارهای نمایشی چه در تئاتر چه در سینما و تلویزیون بود.

وی ادامه داد: همکاری من و مشایخی هم در سینما هم در صحنه و هم در تئاترهای تلویزیونی بود.

بازیگر سریال «هزاردستان» با اشاره به دیگر دوستان جمع پنج نفره شان بیان کرد: مشایخی یکی از همکاران عزیز من بود همانطور که محمدعلی کشاورز هست و همانطور که داود رشیدی و عزت‌الله انتظامی بودند. ما در کارهای یکدیگر بازی می‌کردیم مثلاً داود رشیدی کارگردانی می‌کرد و دیگران بازی می‌کردند و یا به نوعی دیگر ما چند نفر با هم همکاری داشتیم. مشایخی یکی از برجسته‌ترین هنرمندانی بود که هم در تلویزیون به جامعه معرفی شد هم در تئاترهای سنگلج و هم در سینما فردی شناخته شده بود.

نصیریان با اشاره به ویژگی‌های مشایخی بیان کرد: ویژگی اساسی او استعداد و جوهر کار بازیگری بود که در وجودش بود نه اینکه با تعلیمات آکادمیک مفصل آن‌ها را آموخته باشد بلکه او جزو استعدادهای خودجوش بود که اگرچه اطلاعات و تعلیماتی را آموزش می‌بینند اما جزو کسانی هستند که متکی به طبیعت خلاقه خودش است و همه این جوهر و استعداد و جوشش را ندارند. او مثل پرویز فنی زاده بود که بیشتر درخشش خلاقه خودش بود که او را موفق کرد.

این هنرمند پیشکسوت اضافه کرد: مهمترین کار ایشان در تلویزیون سریال «هزاردستان» بود و در سینما هم یکی از بازی‌های بسیار درخشان او نقش کمال الملک بود که در این دو کار بسیار زیبا و باورپذیر حاضر شد. من کسی را نمی‌شناسم که توانسته باشد جای او در این کارها بازی کند و او بسیار به این نقش‌ها نزدیک بود.

وی همچنین با اشاره به دیگر همکاری‌های تلویزیونی با مشایخی گفت: ما کار تله تئاتر را در سال ۳۹ شروع کردیم که تا چند سال بعد ادامه داشت و مشایخی یکی از استعدادهای بسیار درخشان آن سال‌ها بود. بعد از انقلاب هم در دوره‌ای آقای مودبیان برای کارهای تله تئاتر بسیار تلاش کرد.

بازیگر سریال «شهرزاد» با اظهار تأسف از درگذشت مشایخی تصریح کرد: جای او خالیست، همانطور که جای رشیدی و انتظامی خالی است امیدوارم استعدادهای جوان که به میدان آمده‌اند جبران کننده صدماتی باشند که ما در فقدان این افراد تحمل می‌کنیم.