روایت‌گری از حماسه‌ها و اسطوره‌های آیینی و داستان‌های عاشقانه و عارفانه

موسیقی ما - کنسرت دونوازی همایون و حیدر کاکی چهارم بهمن 1397 در تالار رودکی تهران برگزار شد. این کنسرت شامل اجرای آثاری از ساخته‌های حیدر کاکی و برخی از مقام‌های موسیقی تنبور بود. کنسرت دونوازی حیدر کاکی و همایون کاکی شامل دو بخش بود که بخش نخست بر اساس مقامهای شاخوشینی، داود نه کویره، حقن حقن، هی گیان و استفاده از دستگاه چهارگاه وگوشه هایی ازآن مانند درآمد و منصوری اجرا شد. این بخش شامل قطعه‌های «پریزاد»، «آوازبراساس مقام شاخوشینی»، «قطعه فریاد»، «وه هار(بهار)»، «یاد یار ملودیهای فولکلور» و «وصل یار» بود.
 
بخش دوم این اجرا هم شامل قطعاتی براساس مقام غریبی، سحری، قه تار واستفاده از دستگاه ماهور و شور و حالت‌هایی از بیات ترک(تعدیل شده) بود. «غریبی»، «تصنیف نازار(فولکلور)»، «قطعه آوازی و پنج ضربی دردعشق»، «قطعه ده ضربی»، «سحری وقطعه دوضربی»، «آواز قه‌تار» و «بیکران» قطعه‌هایی بودند که در بخش دوم اجرا شدند.

حیدر کاکی درباره این کنسرت در بروشور، اینگونه نوشته است: «ساز تنبور از قدیمی‌ترین سازهای مشرق زمین است که در اشکال متفاوت و در اقوام مختلف کرد و تُرک‌‌ و فارس وجود دارد و فرهنگ موسیقایی خود را طی قرن‌ها توسط این ساز روایت کرده‌اند. تنبور امروزی از قدیمی‌ترین انواع تنبور و از مهمترین سازهای ایران زمین بوده و تاریخچه‌ای بس کهن دارد. تا جایی که پژوهشگران موسیقی معتقدند که موسیقی تنبور از انواع موسیقی ایران زمین است و بخش مهمی از پیشینه موسیقی ایران قدیم را باید در این موسیقی جست و جو کرد. با تحقیق بیشتر در زیر بنای این موسیقی متوجه می‌شویم که ریشه آن با موسیقی کلاسیک یا ردیف کنونی ایران گره خورده است و هر اندازه که به گذشته‌های تاریخی بر می‌گردیم ارتباط این دو را نزدیکتر می‌یابیم تا آنجا که هر دو را از یک منبع مشترک خواهیم یافت. استاد محمد رضا درویشی می‌گوید: «بخشی از مقام های تنبور و به ویژه آن بخش که به کلام یا مقام‌های حقانی شهرت دارد، از قدیمی‌ترین نمونه‌های موسیقی ایرانی به شمار می‌رود. این مقام‌ها از آنجا که در هاله از اعتقادات آیینی و مذهبی قرار داشته‌اند کمتر دچار تغییر و تحریف شده‌اند از این رو مطالعه آنها برای شناخت ریشه‌های موسیقی ایرانی امری ضروری است.»

این موسیقی دارای ملودی‌های متنوع در مُدهای متفاوت است که هر کدام روایتگر حماسه‌ها و اسطوره‌های آیینی و باستانی و داستان‌های عاشقانه و عارفانه است و در حال حاضر دارای بیش از هفتاد ته زر، نه زم، یا بزم است که امروزه به آنها مقام می‌گویند.
در این ته زرها (مقامها)مُدهای متفاوتی وجود دارد و دارای روند ملودیک و سیر نغمات و بالا و پایین روندگی خاص خود هستند و مانند اغلب موسیقی اقوام ایران در این مُدها نیز نُت شاهد در مرکز و بقیه نت‌ها حول آن در حال گردش هستند. البته این وضعیت در بخش بدیهه نوازی ته رزهای تنبور بیشتر به چشم می‌خورد.