Fa
En
موسیقی ما - شب گذشته (شنبه 24 آذر) گروه موسیقی «اِنسو» به عنوان آخرین پروژه «بازی گوش» هجده سالگی نشر موسیقی «هرمس» در فرهنگسرای نیاوران روی صحنه رفت و با اجرایی متفاوت نظرات بسیاری را به خود جلب کرد.
«اِنسو» یک گروه سه ساله است که توسط هومن ثنایی (نوازنده گیتار الکتریک) تشکیل شده و دیگر اعضای آن را محمد طباخیان (پرکاشن)، کیارش رادمهر (گیتار باس)، سامان ثقفیان (گیتار الکتریک) و سینا نجف‌لو (درامز) تشکیل می‌دهند.
گروهی که شاکله آن بر اساس عباراتی تکرار شونده شکل گرفته و در فضایی مدرن، نگاهی مینیمالیستی با زبان خاص خودش به وجود آورده است؛ نوعی از موسیقی که اعضای گروه معتقدند یک موسیقی مراقبه‌ای غیرآئینی است و برخلاف آنچه جریان غالب القا می‌کند، بر ذهن تمرکز دارد و کمتر بر تکنیک‌های موسیقایی استوار است.
شب گذشته یکی از شب‌های متفاوت نشر موسیقی «هرمس» به مدیریت رامین صدیقی هم بود؛ چه شروع برنامه که برخلاف اجراهای صحنه‌ای «هرمس» که همیشه رأس ساعت برگزار می‌شود، با تأخیر بیست دقیقه‌ای آغاز شد و هومن ثنایی دلیلش را اتفاق غیرمترقبه و از بین رفتن بخشی از ادوات پیش از آغاز برنامه عنوان کرد و چه فضای موسیقایی که دور از تولیدات «هرمس» در این سال‌ها بود تا به این ترتیب این نشر موسیقی، هجده سالگی خود را با اجرایی متفاوت به پایان برساند.
آنها چهار قطعه اجرا کردند که بیشتر آنها بر پایه ریتم ساخته شده بودند و هر کدام از آنها در مدت زمان طولانی اجرا می‌شدند؛ جمله‌های تکرار شونده‌ای که به مرور دِوِلوپ پیدا کرده و با هم ترکیب می‌شدند و در طول قطعه، دوباره از هم جدا شده و نقشی مستقل پیدا می‌کردند.
در شروع قطعه اول، درامز و پرکاشن به همراه ادواتش داستانی را روایت کردند که تحت تأثیر عناصر غیرموسیقایی همچون آگاهی شهری و ساختارهای زبان‌شناختی بودند و باقی سازها همچون موسیقی متن این داستان به آن پویایی بخشیدند. البته که نباید از نقش منحصر به فرد درامز و پرکاشن در این گروه غافل شد که رنگ‌آمیزی صوتی گروه را تنوع می‌بخشیدند و همانند نقش اول داستان، بستری را برای دیگر سازها مهیا می‌کردند تا از طریق گفت‌وگو موجب بالیدن یکدیگر شوند. آنها در طول برنامه دائماً با یکدیگر پاسکاری می‌کردند و تمام این‌ها باعث شده بود حضور دو گیتار الکتریک که معمولاً به دلیل گستره صوتی‌اش بخش زیادی از تمرکز را متوجه خود می‌کند، مهار شود و در خدمت گروه قرار گیرد. گروهی با چفت و بست که اجرای دیشب‌شان نشان از هماهنگی و شناخت جهانبینی یکدیگر داشت.
صدابرداری این کنسرت هم مثل اکثر اجراهای صحنه‌ای «هرمس» بر عهده رضا عسگرزاده بود که توانست همانند عضو ششم گروه، کارشان را تکامل ببخشد و اجرایی بی‌‌نقص را به گوش مخاطبان برساند.
«اِنسو» یک گروه سه ساله است که توسط هومن ثنایی (نوازنده گیتار الکتریک) تشکیل شده و دیگر اعضای آن را محمد طباخیان (پرکاشن)، کیارش رادمهر (گیتار باس)، سامان ثقفیان (گیتار الکتریک) و سینا نجف‌لو (درامز) تشکیل می‌دهند.
گروهی که شاکله آن بر اساس عباراتی تکرار شونده شکل گرفته و در فضایی مدرن، نگاهی مینیمالیستی با زبان خاص خودش به وجود آورده است؛ نوعی از موسیقی که اعضای گروه معتقدند یک موسیقی مراقبه‌ای غیرآئینی است و برخلاف آنچه جریان غالب القا می‌کند، بر ذهن تمرکز دارد و کمتر بر تکنیک‌های موسیقایی استوار است.
شب گذشته یکی از شب‌های متفاوت نشر موسیقی «هرمس» به مدیریت رامین صدیقی هم بود؛ چه شروع برنامه که برخلاف اجراهای صحنه‌ای «هرمس» که همیشه رأس ساعت برگزار می‌شود، با تأخیر بیست دقیقه‌ای آغاز شد و هومن ثنایی دلیلش را اتفاق غیرمترقبه و از بین رفتن بخشی از ادوات پیش از آغاز برنامه عنوان کرد و چه فضای موسیقایی که دور از تولیدات «هرمس» در این سال‌ها بود تا به این ترتیب این نشر موسیقی، هجده سالگی خود را با اجرایی متفاوت به پایان برساند.
آنها چهار قطعه اجرا کردند که بیشتر آنها بر پایه ریتم ساخته شده بودند و هر کدام از آنها در مدت زمان طولانی اجرا می‌شدند؛ جمله‌های تکرار شونده‌ای که به مرور دِوِلوپ پیدا کرده و با هم ترکیب می‌شدند و در طول قطعه، دوباره از هم جدا شده و نقشی مستقل پیدا می‌کردند.
در شروع قطعه اول، درامز و پرکاشن به همراه ادواتش داستانی را روایت کردند که تحت تأثیر عناصر غیرموسیقایی همچون آگاهی شهری و ساختارهای زبان‌شناختی بودند و باقی سازها همچون موسیقی متن این داستان به آن پویایی بخشیدند. البته که نباید از نقش منحصر به فرد درامز و پرکاشن در این گروه غافل شد که رنگ‌آمیزی صوتی گروه را تنوع می‌بخشیدند و همانند نقش اول داستان، بستری را برای دیگر سازها مهیا می‌کردند تا از طریق گفت‌وگو موجب بالیدن یکدیگر شوند. آنها در طول برنامه دائماً با یکدیگر پاسکاری می‌کردند و تمام این‌ها باعث شده بود حضور دو گیتار الکتریک که معمولاً به دلیل گستره صوتی‌اش بخش زیادی از تمرکز را متوجه خود می‌کند، مهار شود و در خدمت گروه قرار گیرد. گروهی با چفت و بست که اجرای دیشب‌شان نشان از هماهنگی و شناخت جهانبینی یکدیگر داشت.
صدابرداری این کنسرت هم مثل اکثر اجراهای صحنه‌ای «هرمس» بر عهده رضا عسگرزاده بود که توانست همانند عضو ششم گروه، کارشان را تکامل ببخشد و اجرایی بی‌‌نقص را به گوش مخاطبان برساند.
تعداد بازدید :
202
مطالب مرتبط
ثبت نظر