‌"کاچی‌"‌ و "پامنبری" ‌زواره؛ نیازمند ثبت ملی فرهنگ ناملموس

، رئیس شورای اسلامی شهر زواره گفت: مقدمات ثبت «کاچی» غذای سنتی محلی و «پامنبری» نوحه سرایی مردم زواره که در جهان منحصر به فرد است، آغاز شده است.

اعظم السادات طلایی در حاشیه جلسه برگزاری نمایشگاه صنایع دستی مردم زواره ‌افزود: با ثبت «کاچی» و «پامنبری» در فهرست ثبت ملی فرهنگ ناملموس زمینه حفظ و احیای این غذای سنتی محلی و نوحه سرایی مردم زواره فراهم خواهد شد.
«کاچی» غذای سنتی محلی که مختص منطقه زواره و روستاهای اطراف آن است، به دلیل استفاده از موادی که در پخت آن به کار می‌رود، منبع سرشاری از ویتامین، پروتئین و کلسیم و ... است و بیشتر در زمستان استفاده می‌شود.
کاچی زواره با کاچی که در سایر شهرهای کشور آماده می شود تفاوت زیادی دارد.
مواد اصلی این غذای سنتی و مفید که می‌تواند به عنوان صبحانه، نهار و شام استفاده شود آرد ذرت دانه ای (آرد گندم یا آرد ذرت (بلال)، کشک، پیاز داغ، نعناع داغ، گوشت(مرغ یا گوشت قرمز) و یا حتی جگر گوسفندی است.
برای تهیه این غذا لازم است که آرد ذرت خوشه ای یا بلغور گندم را در آب جوش ریخته و مدام بهم بزنند تا آرد  گلوله ‌گلوله نشود. این ماده غذایی باید مانند برنج 45 دقیقه تا یک ساعت دَم انداخته شود.
پس از دم انداختن ‌باید پیاز داغ  همراه با گوشت تکه تکه شده را آماده کرد پس از آماده شدن گوشت و پیاز داغ به آن نعناع و زردچوبه اضافه کرد.
بعد از پخت کاچی آن را در ظرف بزرگی پهن کرده و وسط آن را به شکل دایره‌ای باز کرده، (در زبان عامه زواره به این دایره «قلعه» گفته می‌شود) ابتدا کشک ساییده شده را ریخته و بعد از آن پیاز داغ و گوشت آماده شده را به آن اضافه می‌کنند.
نحوه خوردن به این صورت است که مقداری کاچی را با انگشت اشاره برداشته و قلعه زده و میل می‌کنند.
‌پا منبری در شهر زواره نیز یک نوع نوحه سرایی است که در آغاز ‌روضه خوانی در محافل و مجالس به صورت دسته جمعی در پای منبر مانند تواشیح اجرا می‌شود.
مراسمی که دارای آداب و رسوم خاصی است و موجب شور و شوق و گرمی فضای روضه می شود. پامنبری در زواره از قدیم الایام تاکنون در آغاز روضه خوانی صورت واقعی خود را داشته است.
کنوانسیون 2003 یونسکو برای پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس است براساس این کنوانسیون «میراث فرهنگی ناملموس به معنای رسوم، بازنمایی‌ها، تجلیات، دانش‌ها، مهارت‌ها، و نیز ابزارها، اشیاء، دست‌ساخته‌ها، و فضاهای فرهنگی مرتبط با آن‌ها است که جوامع، گروه‌ها، و در بعضی از موارد، افراد به عنوان بخشی از میراث فرهنگی خود می‌شناسند. این میراث فرهنگی ناملموس که از نسلی به نسل دیگر منتقل، می‌شود پیوسته توسط جوامع و گروهها در پاسخ به محیط، تعامل با طبیعت و تاریخشان بازآفرینی می‌شود و حس هویت و تداوم را برایشان به ارمغان می‌آورد و بدین ترتیب احترام به تنوع فرهنگی و خلاقیت بشری را ترویج می‌دهد.‌

انتهای پیام