کسی از سال دوم دانشکده من فارغ التحصیل نمی شود

اصولا پرداختن به موضوعات اجتماعی در سینما نیازمند چند نگاه ویژه است.فیلمنامه می بایستی به لحاظ تحقیقات و بررسی از ذات جامعه برداشته شده و بی تردید آثاری که نویسندگانش بدون شناخت از جامعه و اقشار مختلف، داستانی را روایت می کنند  نه تنها با اقبال مواجه نمی شود بلکه از کوچکترین درصد تاثیر گذاری نیز خالی خواهد بود.

با نگاهی به  کارنامه پرویز شهبازی به سرعت به این نتیجه می رسیم که بر خلاف ظواهر و شواهد امر او نه تنها شناخت درستی از جامعه اش دارد بلکه ضایعه درستی در جامعه شناسی انتخاب کرده است چرا که آسیب های جامعه معمولا در بی جسارتی رسانه ها حتی در سینما گم می شود. 

جسارت در قلم پرویز شهبازی آنقدر وضوح دارد که هر کارگردانی با لذت رغبت کند تا نوشته او را جلوی دوربینش ببرد. شهبازی نه تنها یک کارگردان مطلع و درد شناس از جامعه است بلکه روایتی که برای داستانش دارد با جزئیات و تعریفی رئالیته مطرح می شود. 

رسول صدر عاملی هم در طول دوران فعالیتش در سینما بارها دغدغه اجتماعی اش را ثابت کرده است. فرصت استفاده از فیلمنامه پرویز شهبازی به کارگردان این فاکتور را می دهد که به روز حرکت کند و تفکرات بروزش را در فیلم جاری کند .

فیلم سال «دوم دانشکده من» در ظاهر یک روایت معمولی در یک سفر دانشجویی است اما در باطن و در عمق آسیب شناسی تحقیق شده ای دارد نسبت به روابط دختران و پسران جامعه، چند و چون آن و نوع تعهداتی که شاید این روزها کمی تحت تاثیر نگاههای مادی انسانها، دچار تغییراتی شده است. 

این فیلم نمایشی از چند شخصیت خاص است که همگی محصولی از جامعه ای هستند که افراد برای داشتن حامی به سنگی درشت فکر می کنند نه بادی گذرا و روان . 

پر واضح است که حقیقت طرح شده در یک فیلم که برشی از جامعه امروز است و درواقع جهان بینی نویسنده است که جلو دوربین کارگردانش رفته نمایشگر جامعه ای آسیب دیده است و ایجاد سوال برای جامع شناسان و روانشناسان اجتماعی که می توانند از این بستر به نفع ترمیم تفکرات اشتباه این گروه سنی سود ببرند. 

صدر عاملی مثل همیشه نشان داد بسیار خوب می تواند از نا بازیگران هم بازی خوب بگیرد و نمایش موقعیت در فضایی شبیه به زندگی از نقاط عطف فیلمش محسوب می شود. اینکه او با تبحر کامل از بازیگرانش بازی متفاوت طلب می کند فرصتی ست تا علی مصفا، نیلوفر خوش خلق و حتی شقایق فراهانی بازیهای جدیدی را از خود به نمایش بگذارند. 

بی گمان«سال دوم دانشکده من» اثری متوسط است با حرفی عمیق که می تواند در جشنواره و از نگاه داوران دور نماند. اگر چه فیلم دارای نقاط ضعفی در ریتم و گاهی افت چالش در فضای ملتهب می شود که قطعاً در منتاژهای بعدی قابل حل هست.