پیشروی کاروان‌های «راهیان نور» تا جنگل‌های شمال!

، به دنبال برخورد سخت و کوبنده با منافقین در تهران و شهرهای مرکزی کشور، هسته‌های ترور در مناطق دورتر از مرکز و دور از دسترس فعال شد که استان‌های شمالی به‌دلیل دارا بودن بافت جنگلی از جمله شهرهایی بودند که به دلیل اقلیم خود محل مناسبی برای فعالیت‌های خرابکارانه علیه نظام نوپای جمهوری اسلامی ایران به شمار می‌آمدند.

پس از جنایت‌های پرشمار گروهک تروریستی مجاهدین خلق (منافقین) در اقصی نقاط کشور و فعالیت‌شان در استان‌های شمالی کشور، اعضای این گروه تروریستی روز ۱۵ خرداد سال ۶۱ یک دستگاه خودرو لندرور که هشت بسیجی را از پایگاه مقاومت «گالش‌محله» به جنگل‌های «دالخانی» منتقل می‌کرد، در جاده قدیمی «هریس» از چهار جهت زیر آتش گلوله یک تیم ترور منافقین قراردادند و همه سرنشینان آن به جز یک نفر به شهادت رسیدند.

امروز محل کشتار بسیجیان و پاسداران رامسری در جنگل دالخانی را مردم به نام «پیچ هفت شهیدان» می‌شناسند و در این سال‌ها که یادواره شهدای جنگل دالخانی و ترور رامسر در این مکان برگزار می‌شود، به همت سپاه ناحیه رامسر یادمان این شهیدان در دل جنگل احداث شده است.

بر همین مبنا بود که اخیراً سردار عبدالله ملکی، مدیرکل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس استان مازندران در جلسه شورای ترویج و توسعه فرهنگ ایثار و شهادت در شهر ساری با اشاره به سفر ۲۰ میلیون گردشگر و مسافر به استان مازندران اعلام کرد: «قرار است طرح راهیان نور شمال کشور توسط سپاه و بسیج استان ارائه و با برنامه‌ریزی و تأمین اعتبار اجرا شود. برای اجرای راهیان نور شمال کشور پیگیری لازم شده که به عنوان نمونه در جنگل دالخانی رامسر محل شهادت جمعی از رزمندگان راهیان نور برگزار شود. می‌توان از این ظرفیت برای راهیان نور در شمال بهره‌گیری کرد و گردشگران از مناطق فرهنگی بازدید کنند.»

در همین راستا باید گفت که اگر چه حفظ، نشر و انتقال تاریخ مقاومت و حماسه ایران به نسل‌های آینده در تمام بازه‌های تاریخ یک ضرورت انکار ناپذیر و پسندیده است اما در مواقعی شاهد آن بوده‌ایم که مسئولان ذی ربط با حوزه انقلاب و دفاع مقدس در اقداماتی مانند «پاسارگاد» در استان فارس، «تکیه امیر چخماق» در استان یزد، «جنگل ناهار خوران» و «تپه‌های باستانی سرخنکلا (تپه مقصودی)» در استان گلستان و «دشت میشان الوند» در استان همدان زمینه ساز ایجاد اختلاف بوده است.

این طور برداشت می‌شود که همواره مقصود از اجرای چنین پروژه‌هایی اعتبار و ارزش بخشی به حماسه سازی انقلابی و دفاع مقدس با بهره‌گیری از هویت آثار تاریخی و منابع ملی و طبیعی بوده است. مکان‌هایی که بالقوه از حضور مخاطب و بازدید کننده بهره‌مند هستند. از این رو همواره با طرح و اجرای چنین تصمیماتی در افکار عمومی و به ویژه حامیان آثار تاریخی و منابع طبیعی هویت هر دو رویداد انقلابی و تاریخی ملت ایران را با چالش روبرو می‌کنند.

در زمینه تصمیمی که برای «جنگل دالخانی» اتخاذ شده است نیز باید یادآور شد که این جنگل از بکرترین جنگل‌های ایران به شمار می‌آید، که به «دالان بهشت» هم شهرت یافته است. دالخانی روستایی است از توابع بخش مرکزی شهرستان رامسر در ۳۰ کیلومتری جنوب شرقی رامسر که در دهستان چهل شهید قرار دارد.

با توجه به این ایجاد یادمان و جذب زائر و گردشگر به یادمان شهدای دالخانی منجر به ایجاد زیرساخت‌های عمرانی و پذیرایی است چه بسا خواسته و ناخواسته به دلیل کاربرد مصالح غیر ارگانیک و تجدید ناپذیر در اِکوسیتم جنگل به صورت غیر اصولی تغییراتی جبران ناپذیر ایجاد شود. بی شک حضور خارج از ظرفیت پذیرش زائران و مسافران بدون آموزش در جنگل و محیط طبیعی این خسارت‌ها را دوچندان می‌کند که این مسأله با واکنش دوست‌داران حفظ محیط زیست و کنشگران توسعه پایدار روبرو خواهد شد. همان طور که در برخی از موارد یاد شده در این گزارش مسبوق به سابقه بوده است.

انتهای پیام