مجسمه‌های ترسناک آمیخته‌شده با مرگ (۱۶+)

با چنین نگرشی گاه آثار هنری خلق می‌شوند که با فراموشی زیبایی بصری، مقولاتی چون ترس و اعجاب را برای ارتباط با مخاطب برمی‌گزینند و اتفاقا نامشان هم ثبت می‌شود.

، پایگاه خبری سنس ۳۶۰، در گزارشی نگاهی داشته است به نام چند هنرمند که آثارشان نمونه‌ای از مجسمه‌ها و نقاشی‌های ترسناک و عجیب دنیاست که همانند اجساد مرده انسان و یا عروسک‌های شیطانی هستند.

البته در اصلِ این گزارش تصویرهایی وجود داشت که برای رعایت استانداردها، در ترجمه‌ی گزارش به فارسی حذف شده است.

مونیکا کوک

مونیکا کوک یک هنرمند امریکایی است که تحصیلات خود را در دانشگاه هنرهای تجسمی اسکوویگن نیویورک به اتمام رسانده است. هنر او چه زمانی که بر روی نقاشی، عکاسی یا مجسمه‌سازی کار می‌کند، حول یک زمینه مرکزی از جمله زیبایی و زشتی جسم انسان می‌گردد. تصویر پایین نمونه‌ای از انیمیشن کوتاه او به‌نام والی در سال ۲۰۱۱ است.

سارا سیتکین

این هنرمند در یک مصاحبه در تفسیر یکی از مجسمه‌هایش بیان کرده که بدن انسان‌ آسیب‌پذیر و ضعیف است؛ به‌گونه‌ای که هر روز به هشت ساعت خواب نیاز دارد. خیلی از ما شاید ترجیح بدهیم این واقعیت را نادیده بگیریم اما آثار سیتکین این اجازه را نمی‌دهند. او با استفاده از سیلیکون، لاتکس و گچ، قطعات بدشکلی از بدن انسان را به وجود می‌آورد که در برابر چشمان ما همانند یک چیز خیلی نافرم ظاهر می‌شود.

سیتکین همچنین لباس مجسمه‌هایش را از پارچه‌های معمولی تهیه می‌کند. درواقع او با ساخت مجسمه‌هایش زامبی‌های جهش‌یافته‌ای را تولید می‌کند که مرز تشخیص زنده و مرده را دشوار می‌سازد.

آثار این هنرمند توجهات زیادی را در فضای مجازی به‌ خود جذب کرده، هر مجسمه‌ی او محصول دید متفاوتش به بدن انسان است.

امیل مِلموت

مرگ در ذهن این هنرمند مکزیکی برای همیشه زنده خواهد بود. مرور صفحه اینستاگرام او همانند گشت زدن درون یک کارناوال رمزآلود است؛ البته در صورتی که از عروسک‌های ترسناک واهمه دارید به صفحه اینستاگرام او سر نزنید.

در آثار این هنرمند بدن‌ها از شکل افتاده، تفکیک شده و به هم دوخته شده هستند. در تصویر پایین سه بچه بهم‌بافته شده که همانند فرزندان جهنمی هستند، دیده می‌شود و بدن‌های فاسد و خشکیده آنها الهام‌بخش همدردی و وحشت است.

پاول فریر

این هنرمند در لندن فعالیت می‌کند. او شخصیت‌های انجیل را با بدن‌های شکنجه دیده می‌سازد. به عنوان نمونه در یکی از آثارش لوسیفر را پیچ خورده در بین سیم‌های تلگراف ساخته است. فریر درد، نقص و انحراف انسان را به‌ تصویر می‌کشد و به‌طرز چشم‌گیری شمایل مسیحی را خلع می‌کند تا آثارش را ملموس‌تر، قابل تحسین‌تر و ناسازگارتر سازد.

فرانچسکو آلبانو

محل فعالیت این هنرمند در استانبول است. او با استفاده از موادی همچون لاتکس، پلی استر و موم بدن‌های وا رفته و بدشکلی را قالب‌ریزی می‌کند.

پوست و استخوان ابزار نمادینی برای بررسی تأثیر فشارهای اجتماعی و خشونت روانی بر روی بدن انسان برای آلبانو هستند. او با تنزل دادن بدن انسان به پوست و استخوان‌های حل شده، ثابت کرده که چگونه پوست، وسیع‌ترین عضو بدن ما تنها یک پوشش سست است که ما از آن برای محاظت خودمان استفاده می‌کنیم.

مگان اسمیت

این هنرمند کانادایی در لس آنجلس فعالیت می‌کند. مجسمه‌های او پر از صمیمیت، عشق و رنج است.

او بدن‌های خامه‌ای رنگ و درهم را با استفاده از مخلوط کردن سرامیک، گچ و پلاستیک می‌سازد. مجسمه‌های او به ماجراهای عاشقانه زندگی انسان‌ها وابسته است. همچنین شکل و شمایل مجسمه‌های او به تأثیرات فعل و انفعالات بین رابطه جنسی و مرگ اشاره می‌کند.

نقص عضوهای مجسمه‌های اسمیت، فرآیندهای آشفته زندگی را قابل رویت می‌سازد.

اتسکو میورا

معمولا عروسک‌ها با عشق و محبت یک کودک پر شده‌اند اما در آثار این هنرمند چنین چیزی به‌چشم نمی‌خورد چراکه عروسک‌هایش را به گونه‌های ترسناک می‌سازد.

عروسک‌های لاغری که با ابزار جراحی شکافته شده و با بخیه جراحی پوشیده شده‌اند. آنها شبیه آزمایش‌های بیرحمانه یک دانشمند دیوانه هستند.

با وجود اینکه ممکن است این عروسک‌ها در عکس‌ها کوچک به‌ نظر برسند ولی ابعاد واقعی آن‌ها همانند کودکان واقعی است که این امر عذاب مصنوعی آنها را بیشتر مرتبط می‌سازد. میورا عروسک‌ها را با لباس‌ها و جواهرات ظریف تزئین می‌کند که این امر یک زیبایی نفوذپذیر را به عروسک‌ها اضافه می‌کند که به‌ شدت با قطع عضوهای وحشیانه در تضاد است.

آرپادس لنچکیک

آثار این هنرمند مخاطب را به یاد کابوس‌های سیاه چاله می اندازد. این هنرمند با قرار دادن مجسمه‌هایش در یک ساختمان مخروبه و آویزان کردن آنها روی دیوارها کثیف، به افزایش حس عدم راحتی و بیگانگی مخاطبان با آثارش افزوده است.

انتهای پیام