شبی با شمس لنگرودی

، همزمان با مراسم پایانی نمایشگاه آثار الیانا شمس لنگرودی با عنوان «تو هم میبینی همونی که من میبینم؟» در گالری آس، شب شعر محمد شمس لنگرودی، شاعر، نویسنده و هنرپیشه هم ساعت ۲۰ روز یادشده در این گالری برپا می‌شود. علاقه‌مندان می‌توانند برای شرکت در این برنامه به شریعتی، بالاتر از پل رومی، جنب بانک پارسیان، شماره ١٨٣١ مراجعه کنند.

محمد شمس لنگرودی درباره نمایشگاه آثار دخترش نوشته است: «نوشتن درباره کارهای الیانا هم سخت است هم  آسان. آسان است چون از زیر و بم کارهایش مطلعم؛ دشوار است چون نمی‌دانم چقدر عواطف شخصی من ممکن است در درک و دیدم دخیل باشد.

در شروع کار الیانا من تقریبا هرگز دخالتی نداشتم؛ هرگز با هم از زیبایی‌شناسی خاصی صحبت نکرده بودیم؛ و مهم‌تر این‌که من هرگز نمی‌دانستم که الیانا در ذهنش در تدارک کاری هنری است. پس از آن‌که او شروع به کار کرد من متوجه علاقه او شدم و کارش را که دیدم در همان لحظه اول شگفت‌زده شدم؛ البته نه از قدرت و خلاقیت او بلکه از همانندی‌های عجیب زیبایی‌شناسنانه کارهای من و او.

 من در شروع کار شعریم تلخ‌بین بودم و اشعارم تیره‌گون بود. بعدها بود که به دلایل عدیده راهم عوض شد و تحت تاثیر درک حافظ از زندگی رویکردی پذیرا و خوش‌خویانه نسبت به زندگی پیدا کردم. تغییر درکم به تعییر زیبایی‌شناسی من کمک کرد و پس از آن بود که طنز و سوررئال و سهل‌نمایی در شعرهایم راه پیدا کرد. من و الیانا هرگز در این موارد با هم حرفی نزده بودیم، حیرت من از دیدن کارهای او از همین زاویه بود؛ از این زاویه که می‌دیدم شوخی‌ها و شیطنت‌های سوررئالیستی و رنگ‌های شاد که حکایت از ارزش‌گذاری به زندگی دارد چه فراوان در کارهایش موج می‌زند؛ سوررئالیسمی رنگین و شیطنت‌بار به گونه‌ای که انگار بر حجمی از فاجعه رنگ پاشیده باشی.

چیزی که در کارهای الیانا به این وضع زیبایی‌شناختی کمک می‌کند، در کنار هم نهادن غول‌ها در کنار موجوداتی کوچک است که به اثر معصومیتی کودکانه می‌بخشد. در کار او فیل غول معصومی است که بر چهارپایه بچه‌ها می‌نشیند. اردک از باران به چتری پناه می‌برد که ابر هم‌زاد اوست. فضانوردان از اعماقِ آسمانی سرنگون شده، از اعماق زمین، به زمینی نامطمئن صعود می‌کنند که ماشین‌هایش بر سطحی لغزنده قرار دارند.

 به نظر می‌رسد که هنر در نظر الیانا بازی زیبایی‌شناسنانه لذت‌بخشی برای دست انداختن بی‌معنایی زندگی است. کیفیت کار را دیگران باید بگویند اما فلسفه کارهایش به گمانم همین است.

این نمایشگاه، بعد از سه نمایشگاه گروهی در نیویورک، لس انجلس، واشنگتن دی سی و ایران، نخستین نمایشگاه فردی اوست که امیدواریم برای مخاطبانش، طنینی برای گریز از درد باشد؛ دردی بی‌تسکین، بی‌شکوه.»

انتهای پیام