در «زمان» دوربین را حذف کردیم

مسلم تهرانی یکی از فیلمبرداران مستند «زمان» که نامزد بخش فیلمبرداری یازدهمین جشن مستقل سینمای مستند ایران نیز شده است، در گفتگو با ایسنا درباره این مستند گفت: «زمان» به کارگردانی ماریا ماوتی که به موضوع مهاجرت می‌پردازد، دوفاز فیلمبرداری متفاوت داشت که یک بخش از آن را حامد حدادی فیلمبرداری کرد و یک بخش دیگر از ماجرا را که مربوط به تصمیم‌گیری شخصیت اصلی فیلم با نام زمان ‌و اتفاق نهایی بود، من در ترکیه انجام دادم در این بخش، فیلم تلاش می‌کرد این شخصیت را به جریان عادی زندگی‌اش برگرداند. ما در این بخش زوایایی از زندگی مادر زمان را هم که حدود ۵، ۶ سال بود فرزندش را ندیده بود و به واسطه کم شنوایی ارتباط تلفنی چندانی هم در این سال‌ها با هم نداشتند، نشان دادیم.

تهرانی ادامه داد: فضای فیلمبرداری در این بخش‌ها کمی پیچیده شده بود زیرا زمان باید تصمیم می‌گرفت که می‌خواهد چه کاری در زندگی‌اش انجام دهد. یعنی می‌خواهد در ترکیه بماند یا به ادامه روند مهاجرت خود بپردازد یا حتی به ایران برگردد که از هر طرف هم به او ضربه‌ای می‌خورد به همین دلیل فرایند تولید ما هم پیچیده شد زیرا ما هم به عنوان گروه سازنده درگیر این ماجرا شده بودیم.

این فیلمبردار با بیان اینکه از این نظر تولید متفاوت و سختی داشتیم، توضیح داد: با این وجود هر لحظه از زندگی زمان برای خود ما هم کشف و شهودی بود و این همراهی مدام با زمان باعث شد حضور دوربین را حذف کنیم. ماجرا به گونه‌ای پیش می‌رفت که در بسیاری از بحث‌هایی که پیش می‌آمد، گویا دوربینی وجود نداشت و زندگی واقعی جریان داشت به نظرم این اتفاق مهم فیلمبرداری این اثر بود.

وی افزود: فیلم «زمان» در پی این نیست که بگوید مهاجرت یک امر خوب یا بد است و چه تبعاتی دارد بلکه زندگی این مورد خاص و متفاوت را روایت می‌کند، یعنی فارغ از بحث مهاجرت، آنچه که این فیلم را متفاوت می‌کرد، مسایلی که در ذهن زمان و خانواده کوچکش رخ می‌داد، بود وگرنه در یکی از شهرهای ترکیه که شهر پناهنده‌ها است، آدم‌های مهاجر زیادی را دیده می‌شدند برای مثال در آنجا خانواده‌ای بود که ۶ سال در شرایط بدی زندگی می‌کردند و هر روز منتظر این بودند که یو آن (کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در ترکیه) به آنها نامه بدهد تا به کانادا بروند و همین روند ۶ سال طول کشیده بود بنابراین اگر می‌خواستیم تنها به موضوع مهاجرت بپردازیم آن شهر پر از موارد این چنینی بود که می‌شد از همان‌ها فیلم ساخت ولی شخصیت زمان دارای ویژگی‌های متفاوتی فارغ از مهاجرت بود. هرچند مهاجرت رکن اصلی ماجراست اما اتفاقات دیگری که در زندگی زمان افتاده بود داستان این مستند را متفاوت می‌کرد.

تهرانی در پایان گفت: فیلمبرداری «زمان» برای من یک تجربه جذاب بود هرچند من پیش از این فیلمبرداری مستندهای زیادی را انجام داده بودم ولی حذف دوربین در روند کار اتفاق جذابی بود که در این پروژه برای ما رخ داد. این کار در حدی بود که ریزترین نکات زندگی زمان که حتی مادرش هم از آنها خبر نداشت، جلوی دوربین برملا شد بدون اینکه آدم‌ها موضع گیری نسبت به تیم تولید و دوربین داشته باشند که این اتفاق تجربه جذاب و متفاوتی برای من بود.

این مستند در دوازدهمین جشنواره «سینماحقیقت» موفق به دریافت تندیس و دیپلم افتخار بهترین کارگردانی فیلم مستند نیمه‌بلند شد و اکنون در بخش‌های بهترین صدابرداری، بهترین تدوین، بهترین فیلمبرداری، بهترین تهیه کنندگی نیمه بلند نامزد جشن مستقل سینمای مستند است.

این فیلم برشی از زندگی مردی است که هفت سال پیش به همراه خانواده‌اش به ترکیه پناهنده شده و برحسب اتفاقاتی غیرمنتظره، مسیرش از همسر و بچه‌هایش جدا می‌شود. در خلاصه موضوع این مستند ۴۶ دقیقه‌ای آمده است: «چی باعث شد قید کشورتو بزنی؟ – بخاطر آینده‌ بچه‌هام، آینده‌ اونها رو روشن کردم -خب الان بچه‌هات کجان؟»

انتهای پیام