بهنوش طباطبایی از پس کاراکتر «مری پاپینز» برآمده است؟

وحید سعیدی در این یادداشت که در اختیار ایسنا قرار داده آورده است:« تا آلان چندین نمایش موزیکال براساس آثار مطرحی چون «اولیورتویست»، « بینوایان » ، « عروس مرده» با فوجی از ستاره‌های مطرح سینما و تئاتر روی صحنه رفته است.

آثاری که از قضا همگی با وجود بلیت‌های گران قیمت با استقبال مخاطبان روبه رو شده‌اند. توفیق تجاری این نمایش‌ها چند دلیل اصلی دارد،یکی اسم و رسم خود آثار و دیگری سبک و سیاق اجراها و موزیکال بودنشان است، اما در کنار همه این ویژگی‌ها، مهمترین دلیلی که باعث شده تا آثاری از این دست با اقبال تجاری و... مواجه شود حضور ستاره های سینما و تئاتر در آن‌هاست. در واقع خیلی از مخاطبان و یا شاید بتوان گفت اکثر آنها برای دیدن بی واسطه ستاره‌های مورد علاقه شان به دیدن این نمایش ها می‌روند.

آنها برای این کار هزینه زیادی هم صرف می‌کنند، گذشته از قیمت بالای بلیت،هزینه های رفت و آمد و خوراکی را که حساب کنید رقم گنده ای می‌شود. حالا این رقم گنده برای این هزینه شده که طرف ضمن تماشای بی واسطه ستاره مورد علاقه‌اش از هنر بازیگری او هم لذت ببرد، یعنی آنچه را که روی پرده یا قاب تلویزیون دیده را حالا بی واسطه ببینند.

اما در نهایت چیزی عایدش نمی شود، چون ماحصل آنچه که روی صحنه می بیند بازی های بی رمقی است که زیرحجم بالایی از حرکات ریتمیک ، آواز و طراحی صحنه و لباس مدفون شده و به چشم نمی آید.

اینجا بازیگر است که باید انرژی دو صد چندانی بگذارد تا بدون اینکه از چهارچوب خارج بزند، در هیاهوی رقص ، آواز و جلوه‌گری صحنه و لباس این نوع نمایش ها، بازی اش را به رخ بکشد. اتفاقی که شاید تا الان فقط یک نفر از پس آن برآمده است. آن یکی هم کسی نیست جز بهنوش طباطبایی، که این روزها با نقش «مری پاپینز» در نمایشی به همین نام روی صحنه تالار وحدت است.

دلیل این ادعا هم این است که مری پاپینز در بین نمایش‌های موزیکالی که روی صحنه رفته به ذات موزیکال است و برای اجرای صحنه ای موزیکال نشده است. از همین رو از همان ابتدا برای ترانه خوانی‌ها، حرکات ریتمیک و... طراحی شده و بازیگر برمبنای آن چگونگی خلق شخصیت را طراحی و سپس اجرا کرده است.

طباطبایی برای به باور نشاندن « مری پاپینزی»ی که روی صحنه به آن جان داده با دو چالش روبه‌رو است، یک غلبه بر هیاهوی این نوع نمایش‌ها و دیگری ایجاد حس همذات پنداری مخاطب با کاراکتری چون مری پاپینز.

او می بایست در دل این رقص و آوازها و حجم سنگین موسیقی و .... مخاطبش را با مری پاپینز همراه کند. کاری که از همان اولین لحظه حضور در صحنه آن را به درستی شروع و در نهایت به بهترین شکل ممکن به سرانجام می رساند.

نخست انتخاب لحن درست برای مری پاپینز است، که در همان جا تفاوت او با دیگر آدم های نمایش را هویدا می کند، این لحن درست همراه است با طراحی درستی که برای رفتار حرکتی ( نوع راه رفتن و قدم برداشتن تا حرکات دست و سر) این کاراکتر توسط بازیگر انتخاب و اجرا شده است. این طراحی هوشمندانه دو کارکرد دارد،یکی تفاوت «مری پاپینز» با دیگر کاراکترها را هویدا می‌کند و دیگری اینکه این طراحی همگام است با بخش های موزیکال و ریتمیک نمایش. در اینجا بازی بازیگر در لایه‌های حرکات ریتمیک و آواز خواندن‌ها نه تنها پنهان نمی‌شود، بلکه خود را به بهترین شکل ممکن بروز می دهد.

بهنوش طباطبایی در تئاتر به یک بلوغ رسیده او طی این سالها در تئاترهای سختی بازی کرده از « فصل شکار بادبادکها» تا فیلم–نمایش «آینه های روبه رو».

او در کار اولی بیش از 90 دقیقه در سالن اصلی تئاتر شهر روی صحنه‌ای تقریبا معلق یک نمایش سخت را به سرانجام می‌رساند و در دومی مسیر استحاله شدن یک دختر را باز آفرینی می کند. آن هم در دو مدیوم صحنه و تصویر. او با کوله باری از این تجربیات به مصاف نمایش موزیکال «مری پاپینز» رفته و از پس آن برآمده است.

انتهای پیام