ایران درودی: اشتباه نکنید! نقاشی یادگرفتنی نیست

نقاشی کشیدن صادقانه‌ترین شکل هنر است، امکان فریبکاری در آن وجود ندارد، یا خوب است یا بد. این تعریف متعلق به سالوادور دالی نقاش بزرگ اسپانیایی است. هنرمندی که ایران درودی، نقاش نامدار ایرانی را، هنرمندی از خطه شرق، با ذوق و استعداد بی‌نهایت توصیف می‌کرد.

تبار بانو درودی، از مهاجران قفقازی است که در خراسان رحل اقامت افکندند؛ خاندان او، خدمت‌های زیادی به این خطه کردند و هنرستان نصیرزاده در مشهد، نمونه ای از یادگارهای این خانواده محسوب می شود. با ایران درودی، نقاش شهیر و  ۸۲ ساله کشورمان که بالاخره بعد از چندین سال معطلی، در آخرین روز اردیبهشت، سند واگذاری زمین موزه‌اش را از دستان شهردار تهران دریافت کرد، درباره روند ساخت موزه صحبت کردیم.

او یک نقاش بین‌المللی است که  هشت اثرش، در گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران و برخی آثارش، در دیگر موزه‌های دنیا، در معرض دید دوستداران هنر قرار دارد. درودی ۱۰ سال پیش، خانه‌اش را در فرانسه فروخت تا با پول آن بتواند رویای خود را در وطنش، با ۱۹۵ تابلو که به صورت محضری به ملت ایران تقدیم کرده است، محقق کند؛ رویای ساخت موزه. او درباره روند ساخت این موزه بعد از واگذاری سند به خراسان می گوید:«باید مجوز ساخت را از شهرداری بگیریم.

یک نفر حدود یک ماه است مسئول پیگیری مجوز ساخت است، اما از آن‌جا که کارهای اداری در ایران زمان زیادی می‌برد، ممکن است این کار یک ماه دیگر هم طول بکشد. با این حال، مانند ۴۷ سال گذشته از تابلوها به صورت حرفه‌ای نگه‌داری می‌کنم تا در موزه به نمایش گذاشته شوند.» او در ادامه با اشاره به این که نقاشی، حکم نفس کشیدن  را برای او دارد و همین دیشب، مشغول نقاشی بوده است، اضافه می‌کند:«من هیج وقت در عمرم آموزش ندادم. نقاشی یادگرفتنی یا ذاتی نیست.

نقاشی یک طور جهان بینی است که باید فرهنگ آن را دانست و با آن فرهنگ چشم را تربیت کرد. من در بهترین مدارس دنیا، نه نقاشی کردن که فرهنگ نگاه کردن، دیدن و ارزشیابی را یاد گرفتم.» او در ادامه با اشاره به اشتباه بودن مقایسه کردن نقاشی با شعر در کشورمان گفت:«در کشور ما همیشه نقاشی را با شعر مقایسه می‌کنند. مردم ما در نقاشی مانند شعر به دنبال داستان می‌گردند، در صورتی که نقاشی فقط حس را القا می‌کند و برای این حس، باید درست دید، نگاه کرد و شناخت داشت. ما در نقاشی که  طی دو هزار سال تحولات بزرگی را از سر گذرانده است، پیشینه چندانی نداریم و بالطبع باید چند سالی صبر کنیم تا راه نزدیک شدن به نقاشی را بشناسیم.»