انسان و حیوان ندارد؛ همه بی‌تفاوت شده‌ایم

«میدازولام» این بار به جای داروخانه، در گالری شیرین ارائه شده است؛ نمایشگاهی با طراحی‌های سیاه و سفید که گاهی با رنگ‌ها تلفیق شده‌ است و حیوان‌هایی را به تصویر کشیده که ناامیدی و غم در چشمانشان موج می‌زند. 

ساغر حمزه‌لو، هنرمند نقاشی که آثارش را در این نمایشگاه به نمایش گذاشته است، درباره شکل‌گیری ایده نمایشگاه «میدازولام» به ایسنا می‌گوید: ایده اولیه این مجموعه را از هشت ماه پیش آغاز کردم. در ابتدا نام مجموعه «شتر گاو پلنگ» بود، ولی به مرور زمان ایده پخته‌تر شد و نام آن نمایشگاه نیز به «میدازولام» تغییر پیدا کرد.

او ادامه می‌دهد: انتخاب حیوان‌ها نیز بر اساس خصلت‌هایشان ضورت گرفت؛ از درنده‌خویی پلنگ گرفته تا نشخوار شتر و جهل گاو از ویژگی‌هایی بودند که ایده «شتر گاو پلنگ» را که همان زرافه می‌شود را به نمایش می‌گذاشت. هر کدام از این خصلت‌ها را می‌توان به خصلت‌های آدم‌های جامعه امروز ارجاع داد و در واقع هر کدام از این حیوان‌ها می‌توانند نماد آدم‌های این جامعه باشند.

این هنرمند همچنین درباره علت انتخاب «میدازولام» برای عنوان نمایشگاه، توضیح می‌دهد: به مرور زمان و با کامل‌تر شدن طراحی‌ها به نام میدازولام رسیدم. میدازولام در دوز پایین یک قرص است که افراد در سن بالا برای خواب استفاده می‌کنند، در دوز بالاتر برای بیهوشی اتاق عمل استفاده می‌شود و ۵۰۰ میلی گرم به بالا برای محکومین به اعدام مورد استفاده قرار می‌گیرد. کارکرد «میدازولام» این است که بدن را نسبت به حوادث اطراف بدون واکنش می‌کند. با مصرف این دارو افراد متوجه می‌شوند که چه اتفاقی در اطراف‌شان رخ می دهد و درد را احساس می‌کنند، اما نمی‌توانند هیچ واکنشی نشان بدهند. این حس را می‌توان به جامعه امروز نسبت داد؛ همه ما به نوعی درد و حوادث را می‌بینیم، اما نمی‌توانیم واکنشی داشته باشیم و انگار یک بی حسی جمعی برای ما رخ داده است.

حمزه‌لو یادآور می‌شود: حیواناتی که در این نمایشگاه به تصویر کشیده شده‌اند، یا در حالت انفجار یا خشم قرار گرفته‌اند که انگار در حال فروپاشی هستند یا اینکه در یک حالت بی‌حسی و خلاء وجود دارند. کمرنگ شدن برخی از آنها نیز به این خاطر است که انگار دارند از بین می‌روند و محو می‌شوند؛ این درحالی است که در چهره آنها واکنش یا ناراحتی خاصی وجود ندارد. در واقع تلاش کردم تا در این نمایشگاه نیز همانند نمایشگاه‌های قبلی که داشتم، به موضوعات اجتماعی بپردازم.

او در پاسخ به این پرسش که آیا مخاطبان این نمایشگاه توانستند ایده و هدف مورد نظر او را دریافت کنند، اظهار می‌کند: وقتی اسم نمایشگاه را برای بازدیدکنندگان توضیح می‌دادم، متوجه محتوای نمایشگاه می‌شدند. برخی می‌گفتند که انگار حیوانات این نمایشگاه تحت یک فشار و غمی قرار گرفته‌اند یا اینکه انگار در جایی محبوس شداند و وقتی اسم نمایشگاه را متوجه می‌شدند، متوجه علت این موضوع و محتوای نمایشگاه می‌شدند.

این هنرمند همچنین درباره علت استفاده از تکنیک طراحی در این نمایشگاه نیز می‌گوید: به طور کلی در نمایشگاه‌های قبلی‌ام نیز از رنگ‌ها زیاد استفاده نمی‌کنم. حتی پیشتر نیز که با رنگ روغن و اکریلیک کار می‌کردم هم باز از رنگ‌های سیاه و سفید استفاده می‌کردم. در این مجموعه یک حس شخصی بود که دوست داشتم روی کار زمان بگذارم و وقت بیشتری را با آثار سپری کنم و با آنها کلنجار بروم و از آنجایی که کار طراحی هم زمان‌بر است، این تکنیک را انتخاب کردم. از طرفی دیگر هم با توجه به اینکه در مجموع دیگر کمتر نمایشگاه طراحی برگزار می‌شود، این حس در من تقویت شد که یک نمایشگاه طراحی نیز داشته باشم. رنگ‌هایی هم که در برخی از کارها دیده می‌شود شاید یک شیطنت باشد برای اینکه فضای کار از آن تیرگی و تاریکی کمی خارج شود.

انتهای پیام