«عبدالحسین حائری»؛ مجتهد و نظریه‌پرداز جهانی

، «عبدالحسین حائری» تیرماه 1306 در شهر قم به دنیا آمد، پدرش آقا میرزا احمد حائری از علمای روزگار خود بود و پدربزرگش آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری، مؤسس حوزه علمیه قم بود.

او در همان کودکی قرآن و قدری خواندن و نوشتن را در مکتب فرا گرفت و بعد هم نزد پدر، مقدمات عربی و بعضی کتاب‌های لغت و دروس مدرسه‌ای را خواند.

سپس سطوح عالی فقه و اصل را تا سن 19 سالگی نزد اساتیدی چون آیت‌الله عظام شیخ مرتضی حائری دایی‌ خود، حاج شیخ محمد صدوقی و حاج سید محمدرضا گلپایگانی به پایان رساند.

بعد از آن نزد مراجع عالیقدری همچون آیات عظام حاج سید محمدتقی خوانساری، حاج سید صدرالدین صدر، حاج سید محمد حجت و حاج آقا حسین بروجردی، دروس خارج را گذراند و در سن 24 سالگی به درجه اجتهاد نائل شد.

او در سال 1330 به دلایل مختلف به تهران مهاجرت کرد و در این شهر به طور اتفاقی با «تقی تفضلی» معاون وقت کتابخانه مجلس آشنا شد که این مسئول از او دعوت کرد تا به کتابخانه مجلس برود. به همین منظور، در آنجا نسخه‌های خطی را به او نشان دادند و از همان موقع شروع به نسخه‌شناسی و فهرست‌نگاری کرد.

پس از تاسیس اداره بررسی و تحقیق در کتابخانه، در سال 1343 مسئولیت آن جا به عهده وی محول و در سال 1354 نیز ریاست کتابخانه شماره دو مجلس به وی واگذار شد و در سال 1368 هم به عضویت هیئت امنای کتابخانه‌های عمومی کشور درآمد.

او همچنین 17 سال عضو هیئت مؤلفان لغت‌نامه دهخدا بود و بر چاپ چند جلد از این کتاب نظارت داشت.

عبدالحسین حائری صاحب نظریه «بازنویسی تاریخ علم بر اساس بازنویسی فهارس نسخ خطی» است که جایزه‌ای جهانی را نیز برایش به ارمغان آورد.

این کتاب‌شناس، فهرست نگار و نسخه پژوه برجسته ایرانی پس از دهه‌ها فعالیت علمی و پژوهشی در اول شهریور 1394 در سن 88 سالگی درگذشت.

انتهای پیام