چه چیزی در چنته‌ داری؟

از دیرباز زردشتیان شهرستان ابرکوه در استان یزد این رسم را داشتند که داماد سنگ قیمتی یا طلا را در داخل چنته می‌گذاشت و تقدیم به خانواده عروس می‌کرد. خانواده عروس هم منتظر بودند که ببینند داماد چه هدیه‌ای در چنته دارد.

حامد اکرمی _ احیاگر و تولیدکننده صنایع دستی و سوغات شهرستان ابرکوه _ درباره وضعیت امروز هنر چنته‌بافی به ایسنا می‌گوید: نوع بافت چنته، مربوط به دوران زردشتیان است و معنای آن کیسه حمل اشیای قیمتی است. علت اینکه به این هنر چنته گفته می‌شود نیز به این خاطر است که از چند سوزن برای بافت استفاده می‌شود و در واقع به معنای چند بافی است. در گذشته رسم بر این بوده که خانواده داماد هدیه خود را برای عروس در داخل چنته می‌گذاشتند و خانواده عروس هم منتظر بودند که ببینند آنها چه چیزی در چنته دارند.

او چنته‌بافی را هنری اصیل ایرانی برشمارد و یادآور می‌شود: به مرور زمان و با پررنگ شدن اسلام در ایران، رسم پیش‌گذارون نیز اضافه شد که خانواده عروس بعد از مراسم روبازکنون چنته‌هایی را که در آنها مهر گذاشته شده بود را به اعضای درجه اول خانواده داماد هدیه می‌دادند. اما حدود ۵۰ سال است که دیگر این هنر به دست فراموشی سپرده شد و نه کسی این رسم‌ها را اجرا می‌آورد و نه کسی از چنته استفاده می‌کند.

اکرمی ادامه می‌دهد: هنرمندان که چنته‌بافی بلد بودند یا اکثراً فوت شده‌اند یا اینکه بسیار پیر شده‌اند. زمانی هم که من تصمیم گرفتم برای یادگیری چنته‌بافی به سراغ این هنرمندان بروم، برخی از آنها نمی‌توانستند گره‌ها را بزنند و فقط توضیح می‌دادند که چطور باید گره‌های انجام شود. واقعاً شبانه‌روز تلاش کردم که هنر چنته‌بافی را یاد بگیرم و الان هم شروع به آموزش این هنر کرده‌ام.

این هنرمند با تاکید بر لزوم کاربردی‌سازی صنایع دستی، خاطرنشان می‌کند: ما نیز هنر چنته‌بافی را به صورت گردنبند، انگشتر دستبند و گوشواره ارائه می‌دهیم تا متناسب با سلیقه امروز مردم و کاربردی باشد.

اکرمی با بیان اینکه «چنته‌بافی هنر سخت و زمان‌بر و به همین خاطر هم گرانی است»، اظهار می‌کند: اولین درخواست یک هنرمند این است که جامعه محلی از او حمایت کند. زمانی که فرماندار، امام جمعه، معاونت صنایع‌دستی و نهادهای فرهنگی صنایع دستی استان خودشان را معرفی و آن را برند کنند که متأسفانه اصلاً اینچنین نیست. اما من دلسرد نمی‌شوم چون چنته‌بافی هنر زیبایی است و امیدوارم ما بتوانیم این بافت را حفظ کنیم تا دوباره به دست فراموشی سپرده نشود.

انتهای پیام