بازیگری که بازی دیگران را نمی‌خورد!

اگر در میان کارنامه درخشان نصیریان سه مجموعه را به عنوان پایلوت و نمونه انتخاب کنیم و از چند زاویه این آثار را مورد بررسی قرار دهیم به این نتیجه می رسیم که او بازیگری را با گوشت و پوست واستخوان به زندگی اش بسته است و در واقع نگاه او به این حرفه یک زندگی است با تمام خصوصیات و ویژگی های انسانی اش در رعایت حقوق همراهانش در یک اثر نمایشی...

سریال «برادر جان»، سریال «میوه ممنوعه» و مجموعه «شهرزاد» که در نمایش خانگی توزیع شد یه اتفاق مهم در عرصه بازیگری نصیریان محسوب می شود که هر یک نمایشی از قدرت و توان یک بازیگر در اجرا، ایفا و خلق کاراکتری که تمام پازل‌های آن بر اساس قاعده و سبک و سیاقی از درس بزرگترین اساتید بازیگری در دنیا برداشت شده است.

اینکه نصیریان دارای کارنامه ای قابل قبول در عرصه بازیگری است و در طول سال‌های فعالیتش اصولا به جای پرکاری؛ گزیده کاری کرده است و در اکثر آثاری که حضور داشته بازی موثر و قابل قبولی را ارائه داده است یک بحث جداست و اینکه او در تمام این سال‌ها جایگاه بازیگری اش را حفظ کرده و در هرکاری نه تنها باهوش که موثر بر کار دیگر همبازیانش عمل کرده است نیز مبحثی است که نباید از کنار آن به سادگی گذشت.

در سال‌های اخیر در دنیای سینما و تلویزیون شاهد اتفاقی غیر حرفه ای اما محسوس هستیم با عنوان بازی خوری، یعنی بازیگرانی که اجازه دیده شدن و عرض اندام کردن به بازیگران اطرافشان را نمی دهند، درحقیقت تمام تلاش‌شان را به کار می بندد تا تنها بازی خودشان دیده شود.

علی نصیریان در سه سریال فوق از حاج یونس گرفته تا بزرگ آقا و کریم بوستان با جنسی از بازی که ارائه می‌دهد در برخی از لحظات تنها برای بازیگر مقابلش بازی می‌کند و کمک می کند تا او با هر اندازه از استعداد و توان دیده شود و در حقیقت برای ری اکشن های او انرژی کاملی می‌گذارد تا تمام آنچه باید از آن سکانس عاید بازیگر مقابلش شود اتفاق بیافتد.

به سریال «شهرزاد» و نقش بزرگ آقا دقت کنید او در چند سکانس مشترک با شهاب حسینی و ترانه علیدوستی و در فصل های بعدی با پرویز فلاحی پور به جای تثبیت جایگاه خودش کاتالیزوری بود برای جای گرفتن نقش در آنِ قصه و در بسیاری از سکانس های مشترکش با پریناز ایزدیار تمام لحظات بازی او را پر می کرد تا آه نقش با بازی روان این بازیگر دیده شود و جزء بهترین های سریال محسوب شود.

او در سریال «میوه ممنوعه» یکی از متفاوت ترین نقش های زندگی اش را با حاج یونس تجربه می کند. اگرچه جایگاه نقش و التهابی که از کاراکتر در تقابل با دیگر شخصیت ها به خصوص بازیگرانی چون هانیه توسلی، گوهر خیراندیش، امیر جعفری، عمار تفتی و... دارد مراقبت می کند تا نقش یونس در مقابل دیگر شخصیت ها فقط جای خودش را پیدا کند نه اینکه قرار باشد نقش بازی دیگر شخصیت ها را در خود ببلعد و اجازه ندهد دیگران و توانمندی شان دیده شود.

کریم بوستان جدیدترین تجربه این بازیگر بزرگ است که در قسمت های ابتدایی سریال حضورش وزنه‌ای است تا این مجموعه تلویزیونی به سرعت بتواند جایش را در میان مخاطبان تلویزیون پیدا کند. او در مقابل حسام منظور، سعید چنگیزیان و... قرار است ایفاگر نقشی باشد که موضع و وجوه متفاوتش شخصیت را از تک بعدی بودن فاصله می دهد. در حقیقت اگر قرار است این نقش دیده شود بایستی او شخصیت را درشت تر از حد واقعی بر اساس سبک و سیاق دیالوگ نویسی سعید نعمت اله اجرا کند. درحالی که نصیریان به جای تمام قواعد درست و غلط سینما تنها به زندگی جلوی دوربین آهنج فکر می کند و ادبیات نویسنده سریال با بازی او طوری سینک و برجان هم تنیده شده است که هرگز این احساس به مخاطب متبادر نمی شود که قرار است نمایشی را دنبال کند. اگر به سکانس دورهمی کریم بوستان و خانواده اش سرکی بکشید متوجه خواهید شد عینا در آن سکانس با بازی آفرین عبیسی، سعید چنگیزیان و... شاهد جریان زندگی از یک کشمکش خانوادگی هستیم و نه چیز دیگر...

علی نصیریان به واسطه تمام دقت و توجه اش در بازیگری و شناختی که از کاراکتر در اجرا پیدا می کند توانسته است سالها در اوج بماند. او حس و تکنیک توامان را در تمام لحظات کارش لحاظ می کند و همین مسئله باعث می شود که او حتی از پس نقش های مونوتون و تخت طوری بربیاد که تماشاگر در لحظاتی با بازی عمیقی که از حرکت چشمان و نگاهش منتقل می کند وجوه دیگر کاراکتر را نیز حدس بزند. این خاصیت ماندگاری یک بازیگر است.