افول جریان تئاتر دانشگاهی در سال‌های اخیر به فضای دانشگاه‌ها برمی‌گردد

این کارگردان و نویسنده تئاتر که در دوره چهاردهم و پانزدهم جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی حضور داشته و در این ادوار تندیس این جشنواره را دریافت کرده است، درباره نقد و ارزیابی دوره بیست و دوم جشنواره تئاتر دانشگاهی با ایسنا گفت وگو کرد.

این کارگردان تئاتر درباره بیست‌ودومین جشنواره‌ی سپری شده‌ی تئاتر دانشگاهی به ایسنا گفت: در هفته‌ای که گذشت کارهای جشنواره دانشگاهی را دیدم، مثل هر جشنواره‌ی دیگری با چند کار خوب و چند کار متوسط و ضعیف روبه‌رو بودیم. اما یک سری از اجراها فارغ از کیفیت تئاتری، رویکرد تجربی و دانشجویی به اجرا داشتند که اتفاق خوبی‌ست.

او با اشاره به دوره‌های درخشان جشنواره‌ی تئاتر دانشگاهی خاطرنشان کرد: چند سالی است که در این جشنواره با افول کیفی کارها و برگزاری روبه‌رو بوده‌ایم که به نظرم بخشی از این افول به خاطر انتخاب نادرست دبیران جشنواره بوده است.

این کارگردان که تندیس و تقدیر این جشنواره را در دوره‌های چهاردهم و پانزدهم دریافت کرده است با تاکید بر اینکه جشنواره بیست‌ودوم تئاتر دانشگاهی بخشی از ضرباتی که متحمل شد به خاطر مدیریت نادرست دبیر و عدم تجربه کادر اجرایی آن بوده است، ادامه داد: باید به یاد داشته باشیم بازبینی گاهی اوقات خیلی سخت‌تر از مرحله داوری است و در بازبینی با تئاتر لُختی طرف هستیم که نه دکوری دارد و نه طراحی لباس و نور و باید پتانسیل موجود در چیزی که می‌بینید را تشخیص دهید. هیئت انتخاب باید تشخیص دهد از این نمایش نصفه نیمه چه تئاتری بیرون می‌آید و به نظر نمی‌توان به بازبین‌ها خرده گرفت و باید کسی که این انتخاب‌ها را کرده است مورد بازخواست قرار گیرد.

او افزود: دبیر جشنواره امسال چیدمان خوبی از بازبین‌ها را نداشته است. باید به جوان گرایی او در این چیدمان تبریک گفت ولی گروه بازبین‌های امسال چند دست و چند رأی بوده‌اند و این اختلاف و فاصله‌ی زیاد بین آنها باعث انتخاب‌هایی بعضاً نادرست نیز بوده است.

کارگردان نمایش "صدای آهسته برف" گفت: به نظر کست داوران این دوره، جشنواره را نجات داد. آن‌ها فارغ از حواشی پیرامون نمایش‌ها به قضاوت کیفی دست زدند و جلوی هر نگاه ممیزی ایستادند. در دوره‌های قبل بارها شاهد این ماجرا بوده‌ایم که نمایشی به خاطر مسائل ممیزی نادرست از داوری کنار رفته و داورها نیز تحت تأثیر جو و حواشی، کار اصلی‌شان که قضاوت کیفی و مقایسه بین آثار است را کنار گذاشته‌اند و به این نمایش‌ها ضربه زده‌اند اما ترکیب داوری امسال و قضاوت نهایی آنها نشان از استقلال و آگاهی آنها بود.

او در ادامه با اشاره به اینکه در دو سال اخیر، جشنواره تئاتر دانشگاهی جان تازه‌ای گرفته تصریح کرد: بخشی دیگر از افول جریان تئاتر دانشگاهی در سال‌های اخیر به فضای دانشگاه‌ها بر می‌گردد، مشخصاً درباره‌ی دانشگاه سوره تهران که همیشه افراد شاخصی را به تئاتر و سینما معرفی کرده باید بگویم که اساتیدی همچون فرهاد مهندس‌پور، محمد چرمشیر، اصغر دشتی و … از دانشگاه به سمت آموزشگاه‌های خصوصی فراری شده‌اند.

رمضانی ابراز عقیده کرد: به گونه‌ای هیئت علمی برخی دانشگاها در این مسأله مقصر هستند که برای خودشان سلطنتی تعریف کرده‌اند و باعث رفتن اساتید خوب از دانشگاه‌ها شده‌اند.

او افزود: این افراد به جای خیلی محکمی تکیه زده‌اند و نیازی برای به روز کردن خودشان نمی‌بینند، به خاطر اینکه تا بازنشستگی‌شان در هیئت علمی ثابت شده‌اند.

رمضانی که سال گذشته نمایش "موی سیاه خرس زخمی " را در تالار مولوی روی صحنه برده بود، گفت: نقدهایی که مبنی بر بی محتوایی آثار امسال شده را نمی‌توانم قبول کنم. اگر آثار امسال به سمت یک بی‌محتوایی حرکت می‌کنند، اتفاقی است که در جامعه امروزی شاهد آن هستیم. مگر ما در تئاتر دنبال پیام هستیم؟ یا مگر تئاتر یک تریبون برای ارائه راهکار بیرون‌رفت از این بحران است؟ خیر؛ تئاتر هیچ راهکاری ارائه نمی‌دهد. تئاتر همین که گاهی یک وضعیتی یا حسی منتقل می‌کند کارش را انجام داده است.

رمضانی درباره برخی اشکالات دیگر این دوره از جشنواره تئاتر دانشگاهی گفت: تنها چیزی که بعد از چند سال از یک جشنواره باقی می‌ماند، کاتالوگ، عکس‌ها و گرافیک آن است. دنیای گرافیک می‌تواند به جشنواره تشخص، رنگ و سمت و سویی ببخشد. در سال ٩٨ در تهران جشنواره‌ای را برگزار می‌کنیم که یک هشتگ اختصاصی در فضای مجازی برای خودش ندارد. این‌ها جزو بدیهیات برگزاری جشنواره است. دبیرخانه باید درباره آن‌ها فکر می‌کرد، این کارها سخت نیستند.

این کارگردان تئاتر نکات مثبت این دوره از جشنواره تئاتر دانشگاهی را اجرای برخی نمایش‌ها دانست و گفت: همه‌ی ما در هر ماه آثار روی صحنه تئاتر را تا حد توان رصد می‌کنیم، چقدر در سالن‌های دولتی یا خصوصی نمایش‌هایی با تجربه نو و جدید و زیبایی‌شناسی متفاوت می‌بینیم؟ من از ابتدا می‌دانستم که با چنین کارهایی در جشنواره تئاتر دانشگاهی امسال روبرو می‌شوم که حالم را خوب می‌کند. به خاطر اینکه شجاع و جسور هستند، همان چیزی که یک تئاتر دانشگاهی باید باشد. البته که هیچکدام از کسانی که داعیه تئاتر دانشگاهی را دارند و خود را منتسب به آن می‌دانند را در هفته‌ای که گذشت در هیچکدام از سالن‌ها ندیدم. به همکاران و دوستانم می‌گویم که مهم‌تر از هر فریاد و عکس‌های دسته جمعی با دانشجوها دیدن آثار آن‌هاست.

جابر رمضانی در پایان با ابراز نگرانی درباره بخش بین‌الملل جشنواره تئاتر دانشگاهی گفت: امیدوارم سال آینده با انتخاب درست و به موقع دبیر بتوانیم در بخش بین الملل آثار دانشگاهی خوبی از کشورهای اروپایی را دعوت کنیم تا در رقابت با آثار دانشجویان ایرانی به پویایی این جشنواره کمک کنیم.

انتهای پیام