اظهارات «استورارو» درباره‌ی «برتولوچی»

، «برناردو برتلوچی» و «ویتوریو استورارو» به عنوان دو استاد، یکی در قامت کارگردان و دیگری به عنوان فیلمبردار نزدیک به ۲۵ سال عضو جدایی‌ناپذیر از یکدیگر بودند و با ساخت فیلم‌ها و شاهکارهای سینمایی در کنارهم بخشی از تاریخ درخشان سینمای ایتالیا و جهان را رقم زدند. 

همکاری که از «استراتژی عنکبوت» (۱۹۷۰) آغاز شد و با «دنباله‌رو» (۱۹۷۰)، «آخرین تانگو در پاریس» (۱۹۷۲)، «۱۹۰۰» (۱۹۷۶)،‌ «آخرین امپراتور» (۱۹۸۷)، «آسمان سرپناه» (۱۹۹۰) و «بوداری کوچک» (۱۹۹۳) ادامه یافت اما این رابطه ناگهان قطع شد و هیچگاه دوباره برقرار نشد. اما «استورارو» معتقد است وی هیچگاه «برتولوچی» را ترک نکرده و در طول این سال‌ها همواره مشغول ترمیم آثار سینمایی «برتولوچی» بوده است. 

«برتولوچی» و «استورارو» آخرین بار در جریان برگزاری جشنواره بین المللی فیلم میلان ایتالیا یکدیگر را ملاقات کردند، جایی که هر دو سینماگر با دریافت جایزه دستاورد سینمایی مورد تقدیر قرار گرفتند. 

«استورارو» می‌گوید آخرین باری که با «برتولوچی» ملاقات کردم حالش خوب بود و سرار از انرژی، ایده و پروژه‌های جدید بود و شاید به همین دلیل است که خبر درگذشت دوست قدیمی برای «استورارو» بسیار شوکه کننده است. 

برتولوچی در ابتدا برایم یک همکار بود اما به تدریج شبیه یک برادر شد و همزمان برای من یک معلم بود. اولین بار در صحنه فیلم «پیش از انقلاب» او را ملاقات کردم. من در آن زمان دستیار فیلمبردار بودم از دیدن کارگردانی به این جوانی شگفت‌زده شده‌ بودم. او تلاش می‌کرد با دوربین شعر بسراید تا داستان‌سرایی کند. او یک شاعر و منتقد بود و در شهر پارما یک کلوپ فیلم داشت که فعالیتش از سینما را از آنجا آغاز کرد اما در درجه اول یک شاعر بود وحتی برنده جایزه شعر هم شده بود

پنج سال پس از اولین ملاقات، «برتلوچی» از من برای همکاری در فیلم «استراتژی عنکبوت» دعوت کرد و بعدها به من گفت دوست دارم به همکاری با تو ادامه دهم و همکاری اصلی ما از اینجا شکل گرفت. او برای فیلم‌هایش تحلیل‌های روانشناختی بسیاری انجام می‌داد و در فیلم‌هایش به طور ضمنی و با استفاده از نماد و استعاره به آن‌ها اشاره می‌کرد. تنها فیلمی که در طول آن سال‌ها با «برتولوچی» همکاری نکردم فیلم «تراژدی آدم مضحک» (۱۹۸۲) بود چون در آن موقع در فیلم «یکی از قلب» ساخته «فرانسیس فورد کاپولا» بود که «کاپولا» پیش از بستن قرارداد با من از «برتولوچی» اضافه گرفته بود.

«ویتوریو استرارو» در ۲۴ ژوئن ۱۹۴۰ در شهر رم متولد شد و در سال ۱۹۶۰ از موسسه فیلم ایتالیا به عنوان فیلمبردار سینمایی فارغ‌التحصیل شد. در سال ۱۹۶۸ در اثری از فرانکو روسی به نام «جیووینزا جیووینزا» فعالیت کرد و پس از آن با کارگردانانی چون «جان هریسون»، «آلفونزو آرو»، «برناردو برتولوچی»، «فرانسیس فورد کاپولا»، «وارن بیتی» و «کارلوس سائورا» همکاری کرد و خلاقیت خود را نشان داد.

استرارو موفق به دریافت جوایز متعددی شده است که از مهمترین آنها می‌توان به سه جایزه اسکار برای فیلم‌های «اینک آخرزمان» به کارگردانی «فرانسیس کوپولا»، «سرخ‌ها» به کارگردانی «وارن بیتی» و «آخرین امپراتور» به کارگردانی «برناردو برتولوچی» اشاره کرد.

انتهای پیام